Turken boos op Brabantse Burgemeester

April 1, 2015, 7:11 pm

≫ Next: Aanpak jeugdwerkloosheid: focus op migrantenjongeren

≪ Previous: Hete Peper en heftige liefde

<p class="MsoNormal">In het interview in de Volkskrant stelt <span style="mso-spacerun:yes"> </span>de burgemeester onder meer dat hij veel te stellen met de Turkse inwoners van zijn gemeente en dat ze allemaal op de hoogte zijn van illegale praktijken en daarover zwijgen: “En ze weten allemaal, van één tot 2.400 hoe ze aan hun geld komen. Legaal of illegaal. Dat weten ze alle 2.400 van elkaar.”…”Perfecte zwijgcultuur. En ze zijn allemaal aan elkaar verplicht. Er zijn verkiezingen geweest waarbij iemand met een Turkse achtergrond voor anderhalve zetel voorkeursstemmen kreeg. Men stemt collectief op die ene. Dat werkt verplichtend. Dat kan niet anders”.</p><p class="MsoNormal"><h3>Verklaring geëist</h3><br /> Het <a href="http://www.iot.nl/" target="_blank">IOT</a> eist in een brief aan dat Boelhouwer dat hij een verklaring in de landelijke media publiceert, waarin wordt rechtgezet dat alle Turken betrokken zijn bij of wetenschap hebben van criminele praktijken en daarover zwijgen.</p><p class="MsoNormal"><em>“Wij zijn van mening dat u op die wijze ten onrechte een onheus beeld van de Turkse gemeenschap in Gilze en Rijen schetst en daarmee de Turkse burgers in uw gemeente en in Nederland schade berokkend. Wij willen u vragen publiek een verklaring in de landelijke media te publiceren waarin wordt rechtgezet dat alle Turken betrokken zijn bij of wetenschap hebben van criminele praktijken en daarover zwijgen”.</em><br /><br /> Overigens stelt het IOT dat er volgens het CBS in Gilze-Rijen<span style="mso-spacerun:yes">  </span>op 1 januari 2014 geen 2.400, maar 939 Turken woonden.</p><p class="MsoNormal"><h3>Versmelting boven en onderwereld</h3></p><p class="MsoNormal">Het artikel in de Volkskrant had als strekking dat burgemeesters in Noord-Brabant steeds vaker kampen met intimidatie door criminelen en dat er een steeds grotere versmelting van boven en onderwereld plaatsvindt. Een hoofdrol zou daarbij zijn weggelegd voor ‘kampers, Turkse maffia en motorbendes’, die bovendien steeds meer zouden samenwerken volgens een andere Brabantse burgemeester. Burgemeester Hamming van Heusden: 'Ze weten elkaar steeds beter te vinden. Ze werken heel goed samen, hun verbindingen zijn stevig.'</p>

↧

Aanpak jeugdwerkloosheid: focus op migrantenjongeren

April 1, 2015, 7:11 pm

≫ Next: Burgemeester biedt excuus aan aan Turkse gemeenschap

≪ Previous: Turken boos op Brabantse Burgemeester

<p>Daarnaast zetten alle gemeenten samen met UWV de komende jaren in op actieve bemiddeling naar werk van kwetsbare jongeren. Hiervoor wordt circa 7 miljoen euro per jaar beschikbaar gesteld. Ook zijn er met 75 werkgevers afspraken gemaakt in Werkakkoorden over het vergroten van kansen op werk voor jongeren. Sterk adviseert bovendien om alle jongeren in het onderwijs beter te begeleiden bij het sturen van hun loopbaan; ‘loopbaanleren’ om de mismatch tussen afgestudeerden en werkgevers te verkleinen.<br /><br /> In 2013 is de Aanpak Jeugdwerkloosheid gestart met Mirjam Sterk als ambassadeur voor een periode van twee jaar. In de afgelopen twee jaar zijn 32.000 jongeren in de regio’s aan de slag geholpen. Daarvan zijn 23.000 jongeren geplaatst bij een werkgever op een baan, leerwerkplek of stage en worden 9.000 jongeren voorbereid op een opleiding of werk. Nu de termijn van de ambassadeur afloopt, adviseert Sterk hoe verder te gaan in de Aanpak Jeugdwerkloosheid.</p><h3>Migrantenjongeren</h3><p><br /> De werkloosheid onder migrantenjongeren is, ondanks de dalende jeugdwerkloosheid, nog steeds met 25 procent onwenselijk hoog. Volgens Mirjam Sterk gaan migrantenjongeren steeds succesvoller deelnemen aan het onderwijs, maar dat is nog niet terug te zien in een betere arbeidsmarktpositie. Migrantenjongeren van nu mogen niet de problemen van hun (groot)ouders overerven. Daarom adviseert Sterk het kabinet om de jongeren uit deze buurten en de problemen waar zij mee te maken hebben centraal te stellen in de buurtgerichte aanpak. Zij adviseert om jongeren uit deze buurt te benoemen tot extra prioritaire doelgroep voor actieve bemiddeling naar werk. Ook raadt de ambassadeur aan om onzichtbare jongeren beter in beeld te brengen en aanpakken te ontwikkelen om ook hen weer perspectief te bieden op een opleiding of werk.</p><h3>Actieve bemiddeling naar werk van kwetsbare jongeren</h3><p><br /> Vooral jongeren zonder startkwalificatie hebben het zwaar. Ze zijn twee keer zo vaak werkloos als jongeren die wel een startkwalificatie hebben en hebben vaker een bijstandsuitkering. Daarom wordt in alle arbeidsmarktregio's extra ingezet op actieve bemiddeling naar werk van kwetsbare jongeren, die zonder ondersteuning veelal niet aan de slag komen. UWV en gemeenten krijgen hiervoor 7 miljoen euro per jaar.</p><h3>Loopbaanleren</h3><p><br /> Sommige jongeren zijn onnodig (lang) werkloos door een mismatch in studierichting en een mismatch van werknemersvaardigheden. Mirjam Sterk adviseert loopbaanleren structureel te verankeren in het onderwijs, van het basisonderwijs tot aan de universiteit. Zij adviseert na te gaan in hoeverre scholen via wet- en regelgeving een incentive nodig hebben om zich meer in te zetten voor loopbaanleren, loopbaanleren op te nemen als onderdeel van lerarenopleidingen en de mogelijkheden te onderzoeken voor een landelijk expertisecentrum om onderwijsinstellingen te ondersteunen bij de invoering.</p><h3>Werkakkoorden</h3><p>Mirjam Sterk sloot met 75 werkgevers(organisaties) Werkakkoorden af. Hierin staan afspraken over stages, leerbanen en werkplekken voor jongeren. 'We hebben er nu 75 ambassadeurs in het bedrijfsleven bij', aldus Sterk. “De kracht van de Werkakkoorden is dat werkgevers worden geprikkeld om vanuit intrinsieke motivatie aan de slag te gaan. Het is niet de overheid die hen iets verplicht; het is juist de overheid die hen vraagt wat zij nodig hebben om de kans op werk voor jongeren te vergroten. Dat is veel krachtige”. 22 van deze werkgevers willen zich ook inzetten voor kwetsbare jongeren in samenwerking met UWV en gemeenten.</p><p><a target="_blank" href="http://www.ditissterkteam.nl/">Meer informatie</a></p>

↧

Burgemeester biedt excuus aan aan Turkse gemeenschap

April 2, 2015, 7:58 pm

≫ Next: Themaspecial OneWorld: Islam en Onbegrip

≪ Previous: Aanpak jeugdwerkloosheid: focus op migrantenjongeren

↧

Themaspecial OneWorld: Islam en Onbegrip

April 17, 2015, 9:27 pm

≫ Next: Niet westerse ouders schuwen voorschoolse voorzieningen

≪ Previous: Burgemeester biedt excuus aan aan Turkse gemeenschap

<h3>Moeten moslims sorry zeggen?</h3><p>In deze unieke OneWorld komen niet alleen experts aan het woord, maar ook ‘gewone’ moslims die vertellen wat internationale gebeurtenissen als IS en de aanslag op Charlie Hebdo voor hen persoonlijk betekenen. Ook maakt het blad een ‘Islam voor Dummies’, waarin de belangrijkste begrippen aan de hand van tien vragen worden uitgelegd door moslims zelf. In ‘Moslims zeggen sorry?’ gaan publicisten Esra Dede en Hassnae Bouazza in op de vraag of en waarom moslims zich aangesproken moeten voelen door de aanslag op Charlie Hebdo en de terreur van IS.</p><h3>Eenzijdige informatie</h3><p>Fatiha Radi, zelf moslima met Marokkaanse roots en opgegroeid in Almere, is blij met het Islamnummer van OneWorld. “Ik wil heel graag dat het gesprek op gang komt, niet over moslims, maar mét moslims. Nu worden we vaak over één kam geschoren, terwijl we allemaal individuen zijn. Waarom?” Volgens Radi krijgt het publiek veel te vaak eenzijdige of vertekende informatie over de islam. “Ik heb zelf vaak het gevoel dat ik me moet verdedigen en daar baal ik van! Ik weet dat veel anderen dat ook hebben. Dat gevoel dat anderen continu over ons oordelen zit diep. Het is de hoogste tijd voor nieuwe inzichten en gezichten”. <br /><strong><br /></strong></p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;"><strong>Over OneWorld</strong><br /> OneWorld is hét journalistieke platform (website en magazine) over mondiaal denken en groen doen dat mensen in Nederland verbindt met de wereld. OneWorld streeft ernaar om in drie jaar tijd op eigen benen te staan en lanceerde daarom vanaf december 2014 de Ik Doe Mee-crowdfundingactie die tot nu toe ruim €40.000 opleverde. Vanaf 1 april krijgt dit een vervolg in de Be Part of Us-campagne, waar mensen OneWorld kunnen steunen door een abonnement op het blad te nemen.</div><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>

↧

Niet westerse ouders schuwen voorschoolse voorzieningen

April 17, 2015, 9:27 pm

≫ Next: Open grenzen, nieuwe uitdagingen;

≪ Previous: Themaspecial OneWorld: Islam en Onbegrip

<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="mso-bidi-font-style: normal"><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%;font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">Aanbieders moeten potentiële klanten goed uitleggen wat zij doen om misbruik te voorkomen en garanderen dat de kinderen in goede handen zijn. Dit is één van de meerdere bevindingen die voort zijn gekomen uit een onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut naar de belangrijkste redenen voor de </span></span></span><span style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="mso-bidi-font-style: normal"><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%;font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">moeders om geen gebruik te maken van voorschoolse voorzieningen.</span></span></span></p><h3><strong style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%;font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">Beter informeren</span></strong></h3><p><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%;font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">Verder doen zowel gemeenten als de aanbieders van voorschoolse educatie er verstandig aan om ouders met een niet-westerse afkomst, die kinderen hebben met een leerachterstand, beter te informeren. De informatie moet toegankelijk en helder zijn voor de doelgroep en aangeboden worden op plaatsen waar zij vaak komen (consultatiebureau, buurthuis, speeltuin).</span></p><p><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%;font-family:"Trebuchet MS","sans-serif""> </span><h3><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%;font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">Achterstand moeilijk in te halen<br /></span></h3></p><p><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%; font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">Voor- en vroegschoolse educatie (VVE) heeft als doel om taal- en leerachterstanden bij kinderen vanaf 2,5 jaar tijdig aan te pakken. Het streven is om de kinderen op hetzelfde niveau te brengen als leeftijdsgenoten tegen de tijd dat zij leerplichtig worden. Vaak zijn het leerlingen met een migrantenachtergrond die kans hebben op een leerachterstand, door een anderstalige en/of een taalarme thuisomgeving. ‘Een achterstand op vroege leeftijd kan doorwerken tot ver in de schoolloopbaan’, zegt onderzoeker Marjolijn Distelbrink, ‘het is moeilijk een eenmaal opgelopen achterstand in te halen. Het is om die reden belangrijk dat kinderen jong met de Nederlandse taal in aanraking komen. VVE kan daarbij helpen.’</span></p><h3><strong style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%;font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">Onderzoek onder moeders</span></strong></h3><p><span style="font-size:10.0pt;line-height:107%; font-family:"Trebuchet MS","sans-serif"">Het onderzoek is in opdracht van FORUM en de Bernard van Leer Foundation uitgevoerd. Bijna veertig moeders met peuters zijn bevraagd. Deze vrouwen hebben een niet-westerse herkomst en hebben maximaal een middelbare opleiding genoten.</span></p><p> </p>

↧

Open grenzen, nieuwe uitdagingen;

April 17, 2015, 9:27 pm

≫ Next: Polen en Bulgaren: meer discriminatie

≪ Previous: Niet westerse ouders schuwen voorschoolse voorzieningen

<p>In twee of drie hoofdstukken wordt op elk hoofdonderwerp dieper ingegaan. De hoofdstukken zijn van de hand van deskundigen uit de wetenschapen en de beleidspraktijk die feitelijke ontwikkelingen analyseren, aan de hand daarvan conclusies trekken en aanbevelingen formuleren voor de positieverbetering in de Nederlandse samenleving van de betrokken migranten.<br /><br /> Onderwerpen die aan de orde komen zijn: de sociaaldemografische achtergrond van de migranten, hun vestigingsperspectief, de (schijn-) constructies in de tewerkstelling van MOE-landers, in- en uitsluiting, discriminatie en beeldvorming, de wisselwerking tussen verblijfsrecht en de toegang tot de sociale zekerheid, de toegang van MOE-landers tot huisvesting en/of onderwijs en het overheidsbeleid ten aanzien van MOE-landers: kansen en beperkingen. Bij dit laatste onderwerp wordt ingezoomd op een lokale aanpak van vestiging en positieverwerving alsook op het beleid zoals dat gezamenlijk vanuit de Europese Unie en de nationale Nederlandse overheid vorm wordt gegeven.</p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;">Open grenzen, nieuwe uitdagingen; arbeidsmigratie uit Midden- en Oost-Europa<br /> Amsterdam University Press; 2015<br /> ISBN 978 90 8964 762 7<br /> e-ISBN 978 90 4852 544 7<br /> Paperback, 192 pagina’s<br />€24.94;</div><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>

↧

Polen en Bulgaren: meer discriminatie

May 2, 2015, 11:36 pm

≫ Next: Shantie Singh genomineerd voor De Inktaap 2016

≪ Previous: Open grenzen, nieuwe uitdagingen;

<div class="entry-content active">Het aandeel met werk (81%) blijft onveranderd hoog onder Poolse migranten. Onder Bulgaarse migranten is het aandeel met werk laag, maar wel gestegen onder Bulgaarse mannen (van 44% naar 58%). Van de Bulgaarse vrouwen werkt nog steeds een laag aandeel (22%).<br /> <br /> De tevredenheid met het leven in Nederland daalde onder Bulgaren van 71% naar 45%; Polen blijven in meerderheid tevreden (81%).|<br /><br /> Het aandeel dat vindt dat de eigen herkomstgroep in Nederland wordt gediscrimineerd is toegenomen van 39% naar 49% onder Poolse migranten en van 17% naar 66% onder Bulgaarse migranten.<br /><br /> Binnen de Poolse groep is het aandeel dat verwacht in Nederland te blijven wonen stabiel gebleven(56%); onder de Bulgaren nam het toe van 33% naar 47%.<p>Het rapport schetst een beeld van de veranderingen onder recente Poolse en Bulgaarse migranten in de eerste periode van hun verblijf in Nederland. Het gaat om migranten die in 2009 en 2010 in Nederland zijn ingeschreven. Zij zijn voor het eerst onderzocht eind 2010-begin 2011. Anderhalf jaar na het eerste onderzoek zijn ze opnieuw geïnterviewd .<br /> Het bijzondere aan dit onderzoek is dat migranten in de eerste fase na hun migratie door de tijd zijn gevolgd. Dat is in Nederland voor deze groepen niet eerder mogelijk geweest, maar is ook in internationaal opzicht vrij uniek.</p><h3>Kenmerken vertrekkers: hoger opgeleide migranten vaker vertrokken</h3><p>Het onderzoek geeft ook een beeld welke migranten al weer uit Nederland zijn vertrokken, relatief kort na hun migratie. Mannen en arbeidsmigranten zijn vaker vertrokken, mensen met een gezin minder vaak. Ook hoger opgeleide Poolse en Bulgaarse migranten zijn vaker vertrokken dan lager opgeleide. Een deel van de Bulgaarse migranten is hier gekomen om te studeren: van deze Bulgaarse studiemigranten is inmiddels ruim een derde weg.</p><h3>Ondanks recessie lichte verbeteringen op arbeidsmarkt en in taal</h3><p>Zowel de Poolse als de Bulgaarse groep zijn er na het eerste onderzoek in de economisch ongunstige periode niet op achteruit gegaan. De Poolse groep kent een uitermate hoge arbeidsmarktparticipatie, is nauwelijks zonder werk geraakt en een kwart werkt nog altijd meer dan 40 uur per week. Het aandeel werkenden met een tijdelijk contract is onder Poolse migranten afgenomen. De positie op de arbeidsmarkt van de –veel lager opgeleide- Bulgaarse migrantengroep blijft zorgelijk: Bulgaarse migranten werken weinig en als ze werken doen ze dat veelal in laaggeschoolde banen, vaak in de schoonmaak of de bouw. Onder Bulgaarse mannen is het aandeel werkenden toegenomen, onder Bulgaarse vrouwen echter niet. We zien wel een duidelijke vooruitgang in de beheersing van de Nederlandse<br /> taal. Taalcursussen lijken lonend te zijn voor de Bulgaren en Polen.</p><h3>Aanvankelijk optimisme over leefsituatie inmiddels getemperd</h3><p>Waar de tevredenheid met inkomen en levensstandaard vlak na migratie beduidend hoger lag dan voor migratie, is deze tevredenheid anderhalf jaar later getemperd. Bovendien voelen migranten zich na langer verblijf wat minder thuis in Nederland en is het ervaren van discriminatie behoorlijk toegenomen. Door hun langere verblijf in Nederland krijgen deze migranten meer mee van de niet altijd positieve berichtgeving over mensen uit Midden- en Oost-Europa. Ook speelt mee dat zij zelf inmiddels meer negatieve ervaringen hebben opgedaan in Nederland.</p><h3>Hoger opgeleide migranten die blijven doen het beter op de arbeidsmarkt, maar zijn wel minder tevreden geworden</h3><p>Onder de hoger opgeleide migranten zijn op de arbeidsmarkt meer positieve ontwikkelingen zichtbaar dan onder de lager opgeleiden. Bij hogeropgeleiden gaat dit echter niet gepaard met meer tevredenheid met het leven hier. Integendeel, kort na migratie vertoonden hoger opgeleide migranten meer tevredenheid met inkomen en levensstandaard dan lager opgeleiden, maar na langer verblijf is hun tevredenheid sterker gedaald.</p><h3>Bulgaren willen na langer verblijf steeds vaker in Nederland blijven</h3><p>De afname in tevredenheid gaat vooralsnog niet samen met de wens om te vertrekken uit Nederland. Bij de Poolse groep is niet zo veel veranderd. Nog steeds verwacht ongeveer de helft in Nederland te blijven wonen. Bij de Bulgaarse groep is het aandeel dat in Nederland verwacht te blijven toegenomen van een derde van de groep naar de helft. Ook op andere dimensies zien we een patroon richting ‘settelen’: zij hebben in de periode na migratie vaker een partner gekregen, zijn minder geld naar Bulgarije gaan sturen en hebben vaker hun huis dat zij daar nog hadden van de hand gedaan. Ook is de interesse in de Nederlandse politiek onder hen toegenomen. Deze migranten hadden lang niet allemaal een langer verblijfsperspectief voor ogen toen zij naar Nederland kwamen. Maar zij zien ondanks hun afnemende tevredenheid wel dat zij het in materieel opzicht duidelijk beter hebben dan zij het in Bulgarije hadden. Dit is niet verwonderlijk als je het verschil in economische situatie en levensstandaard met Bulgarije in ogenschouw neemt.</p><p id="top"><a href="http://www.lize.nl/wp-content/uploads/2015/04/Omslag-voor-recensies.jpg"><img width="106" height="150" align="left" alt="Omslag voor recensies" src="http://www.lize.nl/wp-content/uploads/2015/04/Omslag-voor-recensies-106x150.jpg" class="alignleft size-thumbnail wp-image-2615" /></a>Mérove Gijsberts en Marcel Lubbers (Radboud Universiteit)<br /><strong>Langer in Nederland.<br /> Ontwikkelingen in de leefsituatie van migranten uit Polen en Bulgarije in de eerste jaren na migratie</strong><br /> SCP, 2015</p><a target="_blank" class="button normal-btn black-btn small" style="margin-bottom:5px;" href="http://www.scp.nl/dsresource?objectid=38559&type=org">Download Langer in Nederland</a><p> </p></div><div class="tag-list"> </div><p> </p>

↧

Shantie Singh genomineerd voor De Inktaap 2016

May 2, 2015, 11:36 pm

≫ Next: Prijsvraag masterscriptie over Afrika

≪ Previous: Polen en Bulgaren: meer discriminatie

<p>In haar kleurrijke <a href="http://www.wereldjournalisten.nl/artikel/2015/02/10/vervoering_knap_geconstrueerde_kroniek_van_een_hi/" target="_blank">debuutroman</a> vertelt Singh aan de hand van haar eigen familiegeschiedenis het relatief onbekende verhaal van de Hindoestaanse contractarbeiders die in India geronseld werden voor het werk op de plantages in Suriname en waarvan generaties later enkelen naar Nederland kwamen.<br /> Op dit moment verblijft de auteur op uitnodiging in Suriname om lezingen te geven over haar roman.</p><p><strong>De Inktaap<br /></strong><span style="background-color: transparent;">De Inktaap is de literaire jongerenprijs van het Nederlandse taalgebied, waarbij leerlingen uit Nederland, Vlaanderen, Suriname en Curaçao in contact worden gebracht met de winnende titels van de AKO Literatuurprijs, de Gouden Boekenuil, de Libris Literatuur Prijs en een nominatie uit de Cariben. </span><span style="background-color: transparent;">De uitreiking van De Inktaap vindt plaats op maandag 14 maart 2016 in De Doelen te Rotterdam.</span></p><p><span style="background-color: transparent;"><strong>Over Shantie Singh</strong><br /> Shantie Singh (1982) studeerde aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, de stad waar ze woont en als bestuurskundige werkt. Haar studie combineerde ze met dans, voornamelijk jazzdance en showballet, maar ook Bollywood en kathak (Indiaas klassiek). Shantie Singh schreef eerder voor o.a. <em>Trouw</em>, Joop.nl, <em>de Volkskrant, Contrast Magazine, Wereldjournalisten</em> en <em>Armada</em>. <em>Vervoering</em> is haar literaire debuut.</span></p>

↧

Prijsvraag masterscriptie over Afrika

May 18, 2015, 12:40 am

≫ Next: Start campagne tegen gedwongen huwelijken

≪ Previous: Shantie Singh genomineerd voor De Inktaap 2016

↧

Start campagne tegen gedwongen huwelijken

May 18, 2015, 12:40 am

≫ Next: Ouder worden betekent ook: ‘rust in je hoofd’

≪ Previous: Prijsvraag masterscriptie over Afrika

<p>De campagne wordt, gezien de leeftijd van de doelgroep, online gevoerd en wijst slachtoffers via banners en een filmpje op de website <a target="_blank" href="http://www.trouwentegenjewil.nl">www.trouwentegenjewil.nl</a>. Op deze website kunnen mensen terecht voor informatie, hulp en advies die tegen hun zin moeten trouwen met bijvoorbeeld een bekende van de familie in het land van herkomst. Ook iedereen die zich zorgen maakt over mogelijke uithuwelijking van een familielid of kennis kan via de website in contact komen met hulpinstanties of chatten met professionele hulpverleners.<br /><br /><iframe width="560" height="315" frameborder="0" src="https://www.youtube.com/embed/V3y7UaU36fs" allowfullscreen=""></iframe> Minister Asscher: ‘Een van de belangrijkste waarden van ons land is het fundamentele recht om zelf te beslissen van wie je houdt en met wie je trouwt. Ook cultuur, religie of traditie is nooit een argument om iemand tot een huwelijk te dwingen of om zijn of haar vrijheid op welke manier dan ook in te perken.‘<br /><br /> Vorig jaar maakte het kabinet bekend tot en met 2017 jaarlijks een miljoen euro beschikbaar te stellen voor de aanpak van huwelijksdwang, eergerelateerd geweld en de acceptatie van homoseksualiteit. Zo zijn 160 vrijwilligers opgeleid en ingezet om in de eigen gemeenschappen en daarbuiten taboeonderwerpen bespreekbaar te maken. Ook komt er een social mediacampagne met verhalen van mensen die opstaan in hun gemeenschap om een mentaliteitsverandering op gang te brengen. <br /><br /> Huwelijksdwang komt naar schatting honderden keren per jaar voor in Nederland. Exacte cijfers zijn moeilijk te noemen omdat het probleem zich vaak in gesloten gemeenschappen afspeelt.</p>

↧

Ouder worden betekent ook: ‘rust in je hoofd’

June 2, 2015, 2:27 am

≫ Next: Erdoğan mag kiezen: zelfbestuur of oorlog

≪ Previous: Start campagne tegen gedwongen huwelijken

<p>Almaz vluchtte in 1981 voor het oorlogsgeweld in haar land. Ze kwam met haar gezin terecht in Waddinxveen, waar ze nooit meer weg zou gaan. Vooral de eerste jaren hier waren zwaar: ze had de zorg voor zeven kinderen. Vier uit haar eigen gezin en drie van overleden familieleden. Ze werkte in verschillende beroepen, soms meerdere tegelijk. En dan waren er nog de lessen Nederlands in de avonduren. Niet in Waddinxveen, maar in Rotterdam. Een geluk was dat haar Nederlandse buren veel steun boden.</p><h3> </h3><h3>Een vol leven</h3><p><img align="right" hspace="5" height="188" width="180" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/naamloos (1 van 11).jpg" /></p><p>Ondanks de drukte van gezin en werk vond Almaz nog tijd voor allerlei vrijwilligerswerk: bij de koptische kerk, bij de Eritrese vereniging, maar ook als vrijwilliger bij de Pauluskerk in Rotterdam, die daklozen en mensen zonder papieren opvangt, en als collectant voor de Hartstichting. “Ik doe dat werk met veel plezier, en ik vind het fijn dat ik iets terug kan doen voor de maatschappij". <br /> Nu de kinderen het huis uit zijn en allemaal een goede baan hebben, heeft ze eindelijk meer tijd voor haar hobby’s, zoals zwemmen en naaien, en voor de Eritrese gemeenschap. Zo is ze betrokken bij voorlichtingsprojecten van Netwerk van Organisaties van Oudere Migranten <a target="_blank" href="http://www.netwerknoom.nl/">NOOM </a>om allochtone ouderen te informeren over zaken die met ouder worden te maken hebben; het gaat dan om onderwerpen als gezondheid en inkomen. Maar ook onderwerpen als <a target="_blank" href="http://www.netwerknoom.nl/27-Ouderen-in-veilige-handen">ouderenmishandeling</a> en <a target="_blank" href="http://www.netwerknoom.nl/18-Betrokken-bij-Buurtbeleid">contacten en ondersteuning in de buurt</a> worden aangesneden.</p><h3>Taboes en gebrek aan informatie</h3><p>Die informatiebijeenkomsten worden volgens Almaz steeds belangrijker:</p><div class="kader-rechts">In 2014 woonden bijna 2600 mensen uit Eritrea in Nederland ; 230 van hen zijn ouder dan vijftig. <br /><br /><sup>Bron: Vluchtelingenwerk Nederland</sup></div><p>“Er zijn nu nog niet zo heel veel oudere Eritreeërs, maar er komt een hele generatie aan: de generatie die in dezelfde periode als wij is gevlucht. Maar heel weinig van hen zijn voorbereid op het oud worden hier; <br /> ze zijn slecht geïnformeerd en op veel onderwerpen rust nog een taboe. Ik merk dat sommige zaken tijdens het officiële gedeelte van voorlichtingsbijeenkomsten nog moeilijk bespreekbaar zijn, bijvoorbeeld het onderwerp ouderenmishandeling. In de pauzes komen mensen dan toch met vragen over die onderwerpen naar me toe. Wat je dan merkt is dat er een aantal problemen speelt. Nederlands is voor veel ouderen nog steeds een moeilijke taal, en bij ingewikkelde zaken rond financiën of gezondheid zijn velen afhankelijk van de vrijwillige tolkdiensten van de kinderen of bekenden”. Die hulp wordt als vanzelfsprekend aangeboden, maar plaats mensen wel in een afhankelijke positie.<br /> Ook andere problemen die met ouder worden te maken hebben worden vooralsnog vooral binnen de Eritrese gemeenschap opgelost. “Een voorbeeld: de meeste ouderen willen na hun dood in Eritrea begraven worden. Ze hebben echter meestal geen uitvaartverzekering afgesloten, familie en vrienden geven dan geld aan de familie voor de vlucht en de begrafenissen. Soms springt ook de kerk of de Eritrese vereniging bij, maar daar moet je dan wel lid van zijn”.</p><h3>Terug- en vooruitblik</h3><p>Sinds haar komst naar Nederland woont Almaz in Waddinxveen, en zij voelt zich daar ook geworteld. <br /> Ze is een paar keer kort naar Eritrea terug geweest en zou daar in principe ook liever haar oude dag slijten. Of dat ook gaat lukken is echter nog maar de vraag.<br /> Hoewel de afgelopen jaren zwaar waren, hebben ze Almaz wel veel opgeleverd: “Mijn kinderen zijn allemaal goed terecht gekomen, ik heb hier leren fietsen, zwemmen en autorijden en een grote kring van vrienden en bekenden opgebouwd, Eritreeërs én Nederlanders.</p><p><img hspace="5" height="205" width="292" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/naamloos (8 van 11).jpg" /><br /><br /> Ze kijkt uit naar wat het leven nog voor haar in petto heeft: ”Ook als je ouder wordt, heb je de kans nog nieuwe dingen te zien en mee te maken: bijvoorbeeld dat mijn kinderen gaan trouwen en een gezin gaan stichten…kleinkinderen…. Ik ben niet bang voor de ouderdom. Ik heb in mijn jonge jaren zoveel ellende gekend; dat is nu voorbij. Ik heb rust in mijn hoofd en doe de dingen die ik zelf wil. Eigenlijk begint het leven nu pas goed voor mij!</p><p></p><p class="MsoNormal"></p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;"><p>In de rubriek ‘vijftigplus’ vertellen migranten en vluchtelingen hun ideeën over, en ervaringen met het ouder worden in Nederland. De rubriek is een samenwerking van Wereldjournalisten.nl en<a target="_blank" href="http://www.netwerknoom.nl"> NOOM.</a></p></div><p> </p><p> </p><p class="MsoNormal"> </p><p class="MsoNormal"> </p><p class="MsoNormal"> </p>

↧

Erdoğan mag kiezen: zelfbestuur of oorlog

June 2, 2015, 2:27 am

≫ Next: Expositie kinderarbeid in Turkije

≪ Previous: Ouder worden betekent ook: ‘rust in je hoofd’

<p>De straten van Mardin zijn getooid met  vlaggen van de HDP, een relatief nieuwe partij waarin Koerden, christelijke Assyriërs en veel progres- sieve opposanten van de regerende AKP van president Erdoğan zijn verenigd. Een partij ook die wel wordt gezien als de legale arm van de verboden Koerdische Arbeiders partij PKK van Abdullah Ocalan.<br /><br /> Bij de ingang van het stadhuis hangt een groot bord waarop de bezoekers in het Koerdisch, Arabisch, Assyrisch en Turks welkom worden geheten. Binnen wordt er druk gewerkt aan de lancering van een nieuwe website, eveneens in vier talen.<img width="225" hspace="5" height="150" align="right" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Mardin-oude-stad-(2).jpg" /> “Onze talen zijn officieel verboden,” vertelt de Assyrische co-burgemeester Februniye Akyol, die haar ambt deelt met de bekende Koerdische politicus Ahmet Türk.“Maar door ze alvast te gebruiken, legaliseren we ze zo.” Akyol is vorig jaar maart verkozen voor de Koerdische BDP die zich inmiddels heeft omgedoopt tot de Halkların Demokratik Partisi (HDP). <br /><br /> Akyol (27) is geboren en getogen in Midyat, een stad bij de Turks-Syrische grens, waar veel christelijke Assyriërs wonen. Zij heeft de middelbare school in Midyat en de universiteit in Istanbul afgerond. Nu promoveert zij aan de Mardin Artuklu-universiteit in de Assyrische taal en cultuur. “Een paar jaar geleden zou dit ondenkbaar zijn geweest,” zegt ze glimlachend, “want Assyrisch kwam niet in het curriculum van de universiteit voor.” Deze positieve stap schrijft zij toe aan de politieke druk vanuit de regio. “Onze volkeren laten zich niet langer de les lezen door Ankara. De instituten moeten zich aanpassen aan de groeiende vraag naar onderwijs in eigen taal en cultuur, maar ook de weg bereiden naar een open discussie over ons gezamenlijke verleden.” Daarmee doelt zij op de genocide die gepleegd is op de Assyriërs, Armeniërs en Yezidi tijdens de nadagen van het Ottomaanse Rijk rond 1915. “Maar ook over de afschrikkingsgolven en gedwongen deportaties in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw.” <br /><br /> Akyol is niet uit op wraak, maar vindt wel dat de staat zich moet verontschuldigen voor de terreurpraktijken in het verleden. “Het leven van mijn familie bijvoorbeeld kenmerkte zich door angst, bedreigingen en verscheuringen. Mijn vader is diverse keren opgepakt, wij zijn vaak bedreigd door de politie of door de paramilitaire gendarmes. Veel dorpen zijn in 1992 ontruimd en er zijn mensen gevlucht naar het buitenland. Ook drie broers en twee zussen van mij vluchtten naar Duitsland. We moeten met een nieuwe grondwet zulke praktijken voor eens en altijd zien te voorkomen.” <br /><br /> Sinds de separatistische PKK twee jaar geleden een staakt-het-vuren heeft afgekondigd en zijn guerrilla’s buiten de Turkse landsgrenzen heeft terugtrokken, is de druk op de bewoners relatief minder geworden in de Koerdische regio’s, zegt Akyol. “Een paar jaar geleden durfde niemand zich Assyrisch, Armeniër of Yezidi te noemen,” vervolgt zij. “Nu stappen mensen op me af en onthullen hun ware identiteit. Wij hebben met de HDP kennelijk iets goed gedaan waardoor de eeuwenoude muur van angst is afgebrokkeld.” <br /><br /><img width="130" hspace="5" height="176" align="left" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Brusk-Bayram-(2).jpg" />De Koerdische Brusk Bayram (34) werkt als boekhouder bij de vervoersmaatschappij van zijn oom. Met fototoestel in de hand slentert hij door de straten van Diyarbakir en legt hij de tijd digitaal vast. “Soms word ik uitgemaakt voor spion,” zegt hij lachend, “want ik maak foto’s van iedereen. Dat doe ik om een soort archief van gezichten te maken.” In 1993 werd zijn stad Lice gebombardeerd door het Turkse leger en zijn school is toen in vlammen opgegaan. “Na de basisschool zijn mijn broers en zussen en ik niet meer naar school gegaan. Een hele generatie dus, kun je je dat voorstellen?” <br /> Hij pauzeert even en hoopt dat zijn partij HDP in het Turkse parlement komt om politieke vrijheden voor zijn volk af te dwingen. Volgens de prognoses is de partij goed voor twaalf procent van de stemmen. “Maar, mochten onze vertegenwoordigers niet toegelaten worden tot het Turkse parlement, dan zal het geweld in heel Turkije weer losbarsten, wat ik niet wil.” <br /><br /> Ondanks zijn pijnlijke ervaringen met het Turkse leger of de politie koestert hij geen wraakgevoelens. “Neem nou Zuid-Afrika. Nelson Mandela heeft ondanks de gruwelen geen wraak genomen op de blanken en hij heeft het land niet in een burgeroorlog gestort. De zwarte bevolking is dus niet gaan lijken op de blanke onderdrukker. Dit voorbeeld moeten wij ook hier volgen.” Hij bestelt in het Koerdisch een kopje “Koerdische koffie” op een terras en zegt tot besluit: “Twintig jaar geleden zou ik niet zo vergevingsgezind zijn geweest, maar nu besef ik dat wraak een weg is naar oorlog. De afgelopen dertig jaar zijn er meer dan veertigduizend mensen omgekomen in de strijd voor vrijheid en gelijke rechten. Dat is meer dan genoeg.” <br /><br /> Gafur Türkay, voorzitter van de Armeense Surp Girakos-kerk in Diyarbakır, zwaait zijn gasten uit en komt onder de parasol zitten. Zijn kerk is vier jaar geleden uit de ruïnes herrezen. Kosten: 1,3 miljoen euro, waarvan een derde is vergoed door de gemeente Diyarbakır. “De rest van de donaties is afkomstig van de Armeniërs in Turkije en in het buitenland,” vertelt hij. Volgens hem leven er maar vijftien niet geassimileerde Armeniërs in Diyarbakır, terwijl in heel Turkije zo’n vijf miljoen een andere identiteit hebben aangenomen. “Bij de opening in 2011 waren er Armeniërs uit alle hoeken van de wereld hierheen gekomen,” blikt hij met kennelijke blijdschap terug. “Ik had een moment het gevoel alsof de genocide nooit had plaats gevonden en dat al die Armeniërs hier permanent woonden.” Dat het Europees Parlement onlangs de genocide op de Armeniërs heeft erkend, vindt hij sympathiek. “Belangrijker is dat men in Turkije tot dit besef en erkenning komt, zodat alle volkeren zich met elkaar kunnen verzoenen en vreedzaam verder leven. Mijn hoop heb ik gevestigd op de overwinning van de HDP.” <br /><br /><img width="139" hspace="5" height="209" align="right" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/KInderen-in-Diyarbakir-2.jpg" />In de oude stadswijk Ziya Gökalp in Diyarbakır spelen kinderen in de nauwe steegjes. Zodra ze een fotograaf of een journalist zien, gaan ze bij elkaar staan en maken ze een V-teken en roepen ze “Biji Serok Apo”, lang leve leider Apo, koosnaam voor PKK-leiderAbdullah Öcalan die sinds 1999 vastzit op het eiland Imrali nabij Istanbul. Een jongen rent met wat tabak in zijn hand de straat op. Zijn vrienden verzamelen zich om hem heen en draaien er een sigaretje van. Diyadin Ekici (35) werkt binnen met zijn vrouw en ouders om de tabaksbladeren te sorteren en te malen. “Deze tabaksbladeren kopen we van de omliggende dorpen,” vertelt hij trots. “Vroeger was iedereen bang om het platteland op te gaan, want je kon aangezien worden voor terrorist en kon zo een kogel krijgen. Dat is nu gelukkig voorbij. Mensen verbouwen weer tabak en groente.” <br /><br /><img width="187" hspace="5" height="125" align="left" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Fatma-en-haar-man-aan-het-w.jpg" />Zijn vader wil het gesprek ombuigen naar de verkiezingen, maar zijn moeder Fatma kapt hem af. “Mannen voeren oorlog en laten de moeders huilen,” zegt ze. Ook haar dorp Çiftli Bahçeköy is begin jaren negentig verwoest door het leger, maar ze wil niet over het verleden praten. “Hopelijk komt er binnenkort definitief vrede en huilen de moeders niet meer. Schrijf maar in je krant dat mensen hier oorlogsmoe zijn, het leger is strijdmoe en de guerrilla’s zijn strijdmoe. Met behulp van Allah zullen we hopelijk binnenkort ook over de mooie kanten van het leven praten.”<br /><br /> Een paar straten verderop staat Dengbej, waar Ibrahime Piriki Roboski, zanger en voorzitter van dit zanghuis, zijn gasten gadeslaat. Drie oude mannen zitten op de binnenplaats en zingen a capella klaagliederen. “Turkse politici zijn ons altijd te slim af geweest,” valt Piriki Roboski met de deur in huis. “Ze komen hun beloftes niet na. President Erdoğan belooft ons gelijke rechten, maar we hebben er weinig vertrouwen in.” Volgens hem heeft de president weinig keuze: “Of hij erkent ons als volk en laat onze leider Öcalan vrij of hij kan rekenen op een algehele opstand.” Op de vraag of de Koerden klaar zijn om hun leider op te vangen, antwoordt hij: wij wachten al eeuwen op hem. Zodra hij komt, zullen er miljoenen hierheen komen. Voor ons Koerden zal dan een nieuw millennium aanbreken.<img width="195" hspace="5" height="141" align="right" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Ibrahime-Piriki-Roboski.jpg" />” De zanger wil niet aan een doemscenario denken, maar als zijn volk geen zelfbestuur krijgt, dan kan het zomaar gebeuren dat de Koerden weer de wapens gaan oppakken. “Overal in Turkije zullen er dan bommen afgaan en ons volk zal in opstand komen. De keuze is aan president Erdoğan. Wil hij oorlog of erkent hij onze rechten?”</p>

↧

Expositie kinderarbeid in Turkije

June 17, 2015, 2:59 am

≫ Next: De schaduwzijde van de Gouden Eeuw

≪ Previous: Erdoğan mag kiezen: zelfbestuur of oorlog

<p>De bijzondere foto’s vormen een journalistiek verhaal over kinderarbeid in allerlei Turkse sectoren. Ze zijn tot en met 31 augustus te zien. Ook maakten zij de documentaire ‘Kinderarbeid en hazelnoten; 5 jaar later’, die ingaat op de veranderingen die sinds hun eerste documentaire over kinderarbeid in de hazelnotensector in Turkije in gang zijn gezet.</p><p><h3>Lespakket</h3><br /> Voor de Algemene Onderwijsbond AOb maakten Ülger en Van Unen eerder twee films over kinderarbeid in Turkije waarvoor de bond een aantal educatieve lesbrieven ontwikkelde. De eerste heet Zara’s Brief en gaat over het meisje Zara dat met haar familie seizoensarbeid verricht. De tweede, Leerschool, gaat over Ferhat en Abdullah, die na school werken in een schoenenfabriek. Het Persmuseum biedt deze lesbrieven aan met als interessante extra een museumdocent die op school de les komt geven. Zie ook:<a target="_blank" href="http:// http://persmuseum.nl/educatie/kinderarbeid/#sthash.wcl5OVls.dpuf"> http://persmuseum.nl/educatie/kinderarbeid/#sthash.wcl5OVls.dpuf</a><br /><br /> De documentaire ‘Kinderarbeid en hazelnoten; 5 jaar later’ en de fototentoonstelling ‘En school dan?!’ zijn mede tot stand gekomen dankzij ASN Bank, Mondiaal FNV en AOb.</p>

↧

De schaduwzijde van de Gouden Eeuw

June 17, 2015, 2:59 am

≫ Next: Heen en weer; pendelen tussen Portugal en Nederland

≪ Previous: Expositie kinderarbeid in Turkije

<p>De tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw belicht aan de hand van tientallen imposante groepsportretten de wijze waarop de Nederlandse maatschappij in de 17de eeuw georganiseerd was en haar rijkdom verwierf. In de presentatie, georganiseerd door het Amsterdam Museum in samenwerking met de Hermitage Amsterdam en het Rijksmuseum, is ook aandacht voor de schaduwzijde van deze florerende samenleving: de Nederlandse slavernij. De Keti Koti Tafel wordt op 20 juni om 12.00 uur geopend door een openingsritueel en een dialoog gesprek tussen directeur Paul Spies van het Amsterdam Museum en Mercedes Zandwijken, initiatiefnemer van de Keti Koti dialoogtafels. Bezoekers zijn welkom om aan te schuiven en deel te nemen aan de dialoog op zaterdag 20 en zondag 21 juni om 12.00 en om 14.00 uur. Aanmelden is niet nodig.</p><h3>Verbeek de ketens</h3><p>Keti Koti betekent letterlijk ‘Verbreek de ketens’. Het symboliseert de herdenking van het slavernij verleden en de viering van de bevrijding daarvan op 1 juli 1863 in de toenmalige koloniën Suriname en de Nederlandse Antillen en daarmee de afsluiting van een zwarte periode in de Nederlandse geschiedenis. Mercedes Zandwijken organiseert sinds 2010 Keti Koti dialoog tafels om nader in te gegaan op onderwerpen die vaak onbesproken blijven om uiteindelijk het begrip voor elkaar te vergroten en de gevolgen van slavernij tot op de dag van vandaag zichtbaar te maken. Een belangrijk onderdeel van de Keti Koti dialoog tafel is een tiental geritualiseerde handelingen die bedacht zijn om het verleden ook echt aan den lijve voelbaar te maken. De jaarlijks terugkerende discussie rondom Zwarte Piet laat zien dat het thema zeer actueel is en voedingsbodem voor actuele dialoog.</p><h3>Jaarlijkse herdenking slavernijverleden</h3><p>op verschillende plekken het slavernijverleden herdacht. De tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw in de Hermitage vertelt het verhaal van de florerende samenleving in het Holland van de 17de eeuw. Dit succes kende echter ook een aantal schaduwzijden, waaronder het slavernijverleden. Dit onderwerp is zichtbaar in de presentatie, maar krijgt extra aandacht door de organisatie van deze Keti Koti dialoog tafels. Hiermee biedt Hollanders van de Gouden Eeuw een podium aan de herdenking van de afschaffing van de slavernij en viering van de bevrijding hiervan. Met als doel om bezoekers bewust te maken van de schaduwzijde van de geschiedenis van de Gouden Eeuw.</p><h3>Keti Koti Tafel in de Hermitage</h3><p>Op zaterdag 20 en zondag 21 juni is er tweemaal per dag een dialoogtafel van een uur onder het genot van een kopje pindasoep. Er is plek voor 40 personen, de helft daarvan bestaat uit personen uit de Afro Caribische gemeenschap, de andere helft wordt aangevuld door museumbezoekers. Vrijwilligers gekleed in traditionele Surinaamse klederdracht (kotomisi’s) en schutterskostuums lopen rond in het museum om bezoekers uit te nodigen deel te nemen aan de dialoogtafel. De maaltijd wordt geopend door het Keti Koti openingsritueel en een dialoog gesprek tussen directeur Paul Spies van het Amsterdam Museum en de initiatiefnemer van de Keti Koti dialoog tafel Mercedes Zandwijken. Aanmelden is niet nodig, een kaartje voor de tentoonstelling is niet verplicht.</p><h3>Hollanders van de Gouden Eeuw</h3><p>Tot en met eind 2016 is in de Hermitage Amsterdam de tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw te zien. In deze presentatie staan meer dan dertig groepsportretten uit de 17de eeuw centraal. De reusachtige doeken afkomstig uit het Amsterdam Museum en het Rijksmuseum zijn aangevuld met andere schilderijen en objecten. Samen illustreren zij het verhaal van het voor Nederland zo typerende collectieve burgerschap. Deze ‘broers en zussen’ van De Nachtwacht zijn uniek in de wereld en vanwege hun formaat zelden te zien. Dankzij een bijzonder samenwerkingsverband tussen het Amsterdam Museum, de Hermitage Amsterdam en het Rijksmuseum als gulle bruikleengever, worden deze meesterwerken de komende jaren zichtbaar voor een groot (internationaal) publiek.<br /><br /> Voor meer informatie: <a target="_blank" href="http://hollandersvandegoudeneeuw.nl">hollandersvandegoudeneeuw.nl<br /></a></p><p> </p><p> </p><p> </p>

↧

Heen en weer; pendelen tussen Portugal en Nederland

June 17, 2015, 2:59 am

≫ Next: Siu Lie Tan; het eigenzinnige pad van een modekunstenaar

≪ Previous: De schaduwzijde van de Gouden Eeuw

<p>Ana Duarte Moreno Diniz kwam in 1971 naar Nederland, nadat ze verliefd was geworden op een landgenoot die voor KLM catering in Nederland werkte. Ze werd meteen in het diepe gegooid: “Mijn aanstaande kon niet met me meereizen naar Nederland. Ik wist niets van Nederland en sprak de taal niet. Maar goed… ik ben veilig aangekomen”. De eerste beginselen van het Nederlands leerde ze zichzelf: “Ik ging vaak naar de Dappermarkt om te luisteren hoe klanten en kooplui met elkaar praten. Dan wist ik bijvoorbeeld ‘ah, cebolas heten in het Nederlands uien'”. Hoewel ze de taal nog niet goed sprak kon ze gaan werken in het Binnengasthuis. Tot ze zwanger werd van haar eerste kind. Haar contract werd toen niet verlengd. “Zo ging dat vroeger nu eenmaal”. Later kon ze een baan krijgen bij het Leger des heils, in een opvangcentrum voor mannen. Daardoor kreeg ze meer zelfvertrouwen en ging ze ook deelnemen aan de oudercommissies van de Portugese school en de Nederlandse school die haar kinderen bezochten, en was ze een van de initiatiefnemers voor het ZEG, een stedelijk advies- en informatiecentrum voor migranten.<table align="right" width="209" height="157" cellspacing="1" cellpadding="1"><tbody><tr><td><img align="right" width="191" hspace="5" height="127" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Zoet--Zout-voorstelling-kle.jpg" /></td></tr><tr align="center"><td><sub>Voorstelling Zoet en zout</sub></td></tr></tbody></table> Ook nam ze dikwijls deel aan activiteiten die door <a target="_blank" href="http://www.lize.nl">stichting Lize</a> werden georganiseerd, zoals de achterbandagen voor Zuideuropeanen en het project <a target="_blank" href="http://www.lize.nl/over-ons/afgeronde-projecten/zoet-zout/">Zoet en zout</a>, waarin de leef- en eetmomenten van autochtone en allochtone wijkbewoners uitgangspunt waren voor een theater-voorstelling.</p><h3><br /><br /> Contacten zijn belangrijk als je ouder wordt</h3><p><table align="left" width="166" cellspacing="1" cellpadding="1" border="0"><tbody><tr><td><img align="left" width="150" vspace="3" hspace="5" height="232" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Ana Moreno-Diniz (2 van 8).jpg" /></td></tr><tr><td><sub>Voor Os Lusitanos</sub></td></tr></tbody></table> Op verzoek van Ana hebben we afgesproken is Os Lusitanos, een ontmoetingscentrum voor Portugezen in Amsterdam. Het is er druk; op deze doordeweekse middag vooral met ouderen. “Ze komen hier om even bij te praten, een kaartje te leggen, een hapje te eten, Portugees te praten, informatie uit te wisselen. Maar er worden ook allerlei andere activiteiten georganiseerd. De sardine-barbecue bijvoorbeeld is elk jaar een hoogtepunt". <br />“Elkaar ontmoeten is belangrijk. In Portugal gaat dat makkelijker. Het leven speelt zich daar veel meer buiten af. Je ziet elkaar op straat, maakt een praatje, loopt samen een stukje op. In Nederland zit je veel meer binnen en moet je er echt op uit gaan om mensen te ontmoeten”. <br /> Contact hebben met familie en vrienden is ook de voornaamste reden dat Ana regelmatig pendelt tussen hier en daar: twee kinderen wonen in Portugal, één in Nederland. En naast haar kennissenkring in Portugal heeft ze ook hier nog veel vrienden die ze opzoekt en waarmee ze uitgaat: een middagje naar een museum of een avondje naar de film.</p><div class="kader-rechts">In 2014 Nederland woonden er 23.613 Portugezen in Nederland. 1686 van hen waren op dat moment ouder dan 65 jaar. 2940 Portugezen waren tussen de 50 en de 65 jaar oud.  <sub><sup>Bron: CBS</sup></sub></div><p>“Ik heb het ook wel makkelijk”, zegt Ana. “Omdat mijn man voor de KLM heeft gewerkt kan ik makkelijk en relatief goedkoop een ticket krijgen, en als EU burger is er geen belemmering om een deel van het jaar hier en een deel daar te wonen”.</p><h3>Zorg en ouderenzorg</h3><p>Ana komt net terug van een bezoek aan de oogarts, maar dat is toeval. Het niveau van de zorg is voor haar niet de reden om een deel van het jaar hier te zijn. “De medische zorg in Portugal is goed…Althans de medische kennis. Maar de mentaliteit en werkwijze is toch wel anders. Het kan in Portugal voorkomen dat je op een afspraak komt en dat de dokter er niet is. En er worden veel meer handelingen verricht: extra consulten, nog wat foto’s voor de zekerheid, nog een recept voor weer een ander medicijn. Dat vind ik in Nederland beter geregeld. Niet dat het voor patiënten extra kosten met zich meebrengt: iedere Portugees die in Portugal staat ingeschreven heeft recht op gratis gezondheidszorg en er wordt alleen voor bepaalde handelingen een, meestal vrij kleine, eigen bijdrage gevraagd”. <br /> Ook de zorg voor ouderen en mensen die niet meer zelfstandig kunnen wonen zijn is volgens Ana in Portugal goed geregeld. Ze heeft dat in ieder geval in haar eigen familie en schoonfamilie ervaren. Zowel in de steden als op het platteland zijn er bejaarden- en verzorgingstehuizen en er is ook dagopvang waarbij mensen ’s morgens thuis opgehaald worden, geholpen worden met activiteiten, twee maaltijden krijgen en bij het naar huis gaan vast een ontbijt voor morgen mee krijgen. <br /> Toch geven veel Portugezen er de voorkeur aan om door hun familie opgevangen te worden. Op de vraag hoe zij daarover denkt antwoord Ana: voorlopig heb ik nog geen hulp van mijn familie nodig, maar help ik zelf mijn familie, al is het maar als oppas voor ons kleinkind”. <br /></p><p class="MsoNormal"></p><p class="MsoNormal"></p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;"><strong>AOW -hiaat</strong><br /> Naar schatting 95% van de oudere migranten heeft te maken met een AOW-hiaat. Zij zijn op latere leeftijd hier gearriveerd en missen daardoor een aantal jaren in de opbouw van de rechten voor de AOW. Vaak ontbreekt een aanvullend pensioen.  De verhoging van de AOW-leeftijd maakt in kringen van oudere migranten veel gevoelens los. Onder andere door hun arbeidsverleden in sectoren met smerig en gevaarlijk werk halen velen ternauwernood de huidige pensioengerechtigde leeftijd. Veel migranten van de eerste generatie hebben, ook al hebben ze lang gewerkt, maar weinig bedrijfspensioen opgebouwd. Onder meer omdat ze in sectoren werkten waar geen of pas laat bedrijfspensioen was en omdat ze vaak in laagbetaalde functies werkten. Daarnaast treffen bezuinigingsmaatregelen van de overheid oudere migranten onevenredig hard <br /><sub>Bron: <a target="_blank" href="http://www.netwerknoom.nl">Noom</a></sub></div><p>Ana ziet zichzelf nog niet zo snel in zo’n tehuis. “Ik blijf het liefst zo lang mogelijk zelfstandig. Dat kan voorlopig ook prima. We hebben wel wat kleine kwaaltjes, maar om die nou specifiek aan het ouder worden te wijten is niet nodig: toen ik zwanger was had ik ook vaak rugpijn en mijn ogen zijn altijd al wat zwak geweest. <br /> We hebben een huis met weinig trappen, dus dat is ook geen probleem en, hoewel ook wij een AOW gat hebben, kunnen we door het pensioen van mijn man goed rondkomen. Ook al omdat hij vroeger veel weekend-diensten draaide en toeslagen daarvoor kreeg. <br /> Ik besef wel dat dat voor Portugezen die hier minder dagen of voor een kortere periode hebben gewerkt heel anders ligt.</p><h3>Het beste van twee werelden</h3><p><table align="left" width="211" height="209" cellspacing="1" cellpadding="1"><tbody><tr><td><img width="189" height="141" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Verao2006 045.jpg" /></td></tr><tr><td><sub>Ana en haar echtgenoot</sub></td></tr></tbody></table> Op de vraag of het leven in Portugal of in Nederland haar voorkeur heeft kan Ana geen antwoord geven. “Als ik in Portugal ben geniet ik van het buitenleven, van mijn Portugese vrienden en van mijn kinderen en kleinkind daar. Maar we missen de Nederlandse TV. Ik kijk graag naar Matthijs van Nieuwkerk en mijn man naar Man bijt hond. Als ik hier ben maak ik plezier met mijn Nederlandse ik de andere kinderen en het leven buiten de deur. Ik hoef dus geen keuze te maken. En naarmate ik ouder wordt besef ik dat dat een groot geluk is.</p><p class="MsoNormal"> </p><div class="kader-rechts">In de rubriek ‘vijftigplus’ vertellen migranten en vluchtelingen hun ideeën over, en ervaringen met het ouder worden in Nederland. De rubriek is een samenwerking van Wereldjournalisten.nl en<a target="_blank" href="http://www.netwerknoom.nl"> NOOM.</a></div><p> </p><p> </p>

↧

Siu Lie Tan; het eigenzinnige pad van een modekunstenaar

June 17, 2015, 2:59 am

≫ Next: Onderzoek ISIS-sympathieën Turkse jongeren gebrekkig

≪ Previous: Heen en weer; pendelen tussen Portugal en Nederland

<p><br /> Naam: Siu Lie Tan <br /><br /> Onderneming: Siu Lie Tan<br /><br /> Geboren in: Arnhem<br /><br /> Woont in: Amsterdam</p><p> </p><h3>Chinese opvoeding</h3><p>De Chinees-Indische ouders van Siu Lie trekken in 1978 vanuit Jakarta naar Arnhem. Haar moeder is tandarts. Haar vader vindt werk als bestuurder op de trolleybus. “Mijn ouders zijn opgegroeid in Indonesië, maar van Chinese afkomst. Die achtergrond bepaalde mijn opvoeding. Heel streng. Gericht op prestatie. Ze hadden besloten dat ik ook tandarts zou worden. ” Siu Lie voelt zich gevangen in de strakke begrenzing van haar ouders. “Ik werd niet geaccepteerd voor wie ik ben.” Toch ontdekt ze via haar strenge moeder haar talent voor maken en ontwerpen. “Mijn moeder bekostigde haar studie met het maken van kleding. Ze naaide als hobby. Ze heeft mij de basics geleerd, maar vooral het idee dat iets te maken is. Dat je dat zelf kan doen.” De kleine Siu Lie maakt tasjes, haakt en breit. Een leuke hobby voor erbij wat haar moeder betreft, maar natuurlijk geen beroep.</p><h3>Van de Belgische nonnen naar Amsterdam</h3><p>Wat voor velen zal klinken als een gevangenis is voor Siu Lie een bevrijding. Op haar twaalfde gaat ze naar een katholieke kostschool net over de grens in België gerund door nonnen.</p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;">Elke maand interviewt Zoë Papaikonomou <br /> een Wereldondernemer over zijn/haar <br /> sleutel tot succes.</div><p>“Door de afstand zag ik nog meer hoe ik werd begrenst. <br /> Er werd voor het eerst in mijn leven gevraagd wat ík wilde.” De twee laatste jaren van het VWO rond Siu Lie af in de Achterhoek. Daarna vlucht ze gelijk naar Amsterdam om communicatiewetenschappen te gaan studeren. “Ik kwam al snel terecht op de redactie van een marketing vakblad. Ik verdiende goed.” Ze maakt haar studie niet af en ze werkt jarenlang in de journalistiek en PR.</p><h3>Retourtje Hong Kong</h3><p>“Na een paar jaar realiseerde ik me dat mijn werk helemaal niet bij me paste. Het wrong.” Haar carrière bleek een vlucht. In 2005 maakt ze een rigoureuze beslissing. Ze gaat weer studeren. Kunstgeschiedenis. “Ik was inmiddels in mijn werk meer met lifestyle bezig en een styliste waar ik mee samenwerkte, raadde me aan meer te weten te komen over de geschiedenis van mode.” <img align="left" width="212" vspace="2" hspace="2" height="319" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/photo 1.JPG" />Tijdens haar studie maakt Siu Lie steeds vaker haar eigen outfits. <br /> Ze werkt steeds minder met patronen. Uiteindelijk gaat ze volledig over op de moullage-techniek. “Ik kwam erachter dat de stof heel vaak niet wil doen wat het patroon voorschrijft, waardoor naden bijvoorbeeld gaan trekken. Nu ontwerp ik alleen uit de losse pols. Het is bijna beeldhouwen met stof.” <br /> Haar toenmalige vriend uit Hong Kong zorgt voor haar eerste klant. “Op een vernissage werd ik plotseling aangesproken door een dame over de robe manteau die ik aanhad. Of ik er niet ook één voor haar kon maken. Een week later belde een vriendin van haar die er ook één wilde.” En dat niet alleen. Deze tweede klant, een galeriehoudster, ziet toekomt in Siu Lie’s ontwerpen en manier van werken. “Ze spoorde me aan vooral geen modeacademie te doen en door te gaan op mijn ingeslagen pad. Zij wilde mij introduceren in haar sociale circuit en mogelijk een kledinglijn opzetten in Hong Kong.”</p><h3>Moeder</h3><h3><img align="right" width="239" vspace="16" hspace="2" height="352" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/photo 3.JPG" /></h3><p>Haar relatie is inmiddels een tijdje voorbij, maar Siu Lie wil alsnog de Aziatische modewereld ontdekken. <br /> Dan blijkt ze zwanger (van een nieuwe vlam, haar huidige man red.). “De vliegtickets lagen te wachten, maar ik ben niet gegaan.” Siu Lie en haar man kozen met veel liefde voor de opvoeding van hun kinderen. Inmiddels hebben ze samen een zoon en twee dochters. <br /> Siu Lie vervolgt haar pad op de veel kleinere, moeilijke Nederlandse modemarkt.<br />“Ik geloof niet in grote oplages. <br /> Dat er vaste maten bestaan. <br /> Elk lichaam is anders.  Ik ontwerp vooral enkele stuks.” <br /> Siu Lie ontwerpt onder andere avondkleding voor sopranen en mezzosopranen. Ze zet zich steeds sterker af tegen de wereld van grote hoeveelheden en netwerkjes onderhouden. “Ik wil ontwerpen vanuit intrinsieke motivatie. Niet voor de roem. Ik voel geen haast om mijn werk naar buiten te brengen. Overdag is mijn tijd voor de kinderen, nu ze zo klein zijn. Ik creëer vaak ’s avonds, wanneer ik energie heb.”</p><h3>Gelijkgestemden<br /><img align="left" width="217" vspace="12" hspace="2" height="346" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/photo 2.JPG" /></h3><p><br /> Op een kerstborrel van vrienden ontmoet Siu Lie, Fenneke Voorsluis. Ze ontdekken eenzelfde manier van werken in hun eigen disciplines. En als jonge moeders, eenzelfde manier van werkverdeling. “We brengen allebei onze sterke punten in. We willen gezamenlijk tot synergie komen.” Op dit moment werken Fenneke en Siu Lie aan een project waarin ze ‘de wet van Walter Benjamin’ omkeren. Hij beschreef ooit dat het originele kunstwerk aura verliest als het vele malen wordt gereproduceerd. “Denk aan de Mona Lisa. Het origineel verliest aan kracht in haar echtheid en daardoor in de verering, omdat het beeld zoveel wordt (her)gebruikt op bijvoorbeeld miljoenen posters, mokken en noem het maar op.” Fenneke en Siu Lie nemen het reproduceren nu als uitgangspunt. “De etsen van Fenneke vertaal ik in mijn kledingontwerpen. Samen komen we hiermee tot een herinterpretatie van haar werk door het eerst te deconstrueren om er vervolgens iets nieuws mee te construeren.”</p><h3>Open atelier</h3><p>“Het liefst voer ik ooit een open atelier met een winkel en een galerie waar ik werk laten zien van kunstenaars die ik bewonder.” Het moet een plek zijn waar andere kunstenaars die ook vanuit intrinsieke motivatie werken hun werk kunnen tonen. Eén ding weet Siu Lie zeker: “ik wil altijd vanuit mezelf blijven creëren en niet omdat het moet. Dat is een aanslag op mijn ziel.”<br /><br /><em><strong>Tip: Wees niet bang om af te wijken. Omarm je anders zijn.</strong></em><br /><br /> Check het werk van Siu Lie op haar <a target="_blank" href="https://www.facebook.com/pages/Siu-Lie-Tan/1509503162634570?fref=ts">Facebookpagina.</a></p><p> </p><p> </p>

↧

Onderzoek ISIS-sympathieën Turkse jongeren gebrekkig

July 2, 2015, 4:50 am

≫ Next: Training geweldloosheid voor jongerenwerkers

≪ Previous: Siu Lie Tan; het eigenzinnige pad van een modekunstenaar

<p>In november 2014 publiceerde FORUM , het Instituut voor Multiculturele Vraagstukken, een verkenning met de titel 'Nederlandse Moslimjongeren en de Arabische herfst'. Deze publicatie liet een verontrustend beeld zien van brede steun onder met name Nederlandse jongeren van Turkse afkomst voor bijvoorbeeld ISIS. Minister Asscher constateerde tegenstrijdigheden in de uitkomsten en vroeg daarom onderzoeksbureau Labyrinth de verkenning onder de loep te nemen.<br /><br /> De conclusie van de onderzoekers van Labyrinth is dat er een aantal serieuze tekortkomingen is in de opzet en uitvoering van onderzoek door Motivaction, waarop de FORUM-verkenning is gebaseerd. Zo is de formulering van vragen niet eenduidig en is er onduidelijkheid over wat de ondervraagde jongeren verstaan onder termen als ‘jihadisme’ en ‘kalifaat’. Door de twijfels over de validiteit en de betrouwbaarheid van de bevindingen, concludeert Labyrinth dat de uitkomsten geen representatief beeld geven van de opvattingen onder migrantenjongeren in Nederland. <br /><br /> Minister Asscher vindt dat het Motivaction-onderzoek zorgvuldiger uitgevoerd had moeten worden: ‘Ik vind het betreurenswaardig dat Turks-Nederlandse jongeren hierdoor gekwetst zijn. Dit laat het belang zien van goed onderzoek, ik heb het SCP daarom gevraagd om onderzoek te doen naar de opvattingen van Nederlandse jongeren met een Turkse en Marokkaanse achtergrond. Als we de resultaten hiervan hebben, kunnen we op basis van feiten en op een constructieve manier hierover met elkaar in gesprek'.</p>

↧

Training geweldloosheid voor jongerenwerkers

July 9, 2015, 5:31 am

≫ Next: Turkije op weg naar oorlog?

≪ Previous: Onderzoek ISIS-sympathieën Turkse jongeren gebrekkig

<p>De training vindt plaats van 16 tot en met 27 augustus in Den Haag en is bedoeld voor jongerenwerkers uit Nederland, Turkije en Italië en Oostenrijk.<br /> Hij bestaat onder meer uit workshops, een bezoek aan het Vredespaleis en het museum voor vrede en geweldloosheid. De deelnemers leren meer over handelingsmodellen bij geweld, vormen van geweld en vormen van geweldloos handelen. Aan bod komen voorbeelden uit het verleden en elementen voor een cultuur van vrede en geweldloosheid. Daarbij is er specifieke aandacht voor culturele en religieuze diversiteit. De training biedt niet alleen kennis en vaardigheden, maar is ook een prima gelegenheid om een netwerk op te bouwen dat kan worden benut bij toekomstige projecten. <br /> Het project wordt georganiseerd door SVAG – Stichting voor Actieve Geweldloosheid (Association for Active Nonviolence) in samenwerking met Nonviolence Education and Research Center (Turkije), Art Mine (Oostenrijk) en Libera (Italy).<br /><br /> Meer informatie is te vinden op de <a target="_blank" href="https://towardsanonviolentworld.wordpress.com/join/">website</a>, waar ook het aanmeldingsformulier is te downloaden</p>

↧

Turkije op weg naar oorlog?

August 9, 2015, 6:55 am

≫ Next: Waarom stemmen Nederlandse Turken op een dictator?

≪ Previous: Training geweldloosheid voor jongerenwerkers

<p>De oorlog moet in Syrië gewonnen worden. Dat is het enige helderheid aan de zaak. Maar in Syrië heeft niemand in de afgelopen vier jaar een oorlog gewonnen. Het is voor alle strijdende partijen uiteindelijk een massagraf geworden. Waarom wil dan Turkije zich in een dergelijk moeras bewegen?<br /><br /> Zoals vaak het geval is, heeft buitenlands optreden van een autoritair gezag vaak een binnenlands tintje. De partij van president Erdogan heeft vorig maand de verkiezingen verloren. Daarmee komt onverwacht een einde aan 12-jaar absolute macht van Erdogan en zijn partij. Zij moeten nu de macht delen. In Nederland noemen wij dat ‘een coalitie vormen met een of meerdere andere partijen’. Hier in den lande moet er bovendien steun gevonden worden bij zogenoemde constructieve partijen om het land van de ‘ondergang’ te redden. Toegegeven dit kan alleen in Nederland. Elders kunnen ze ons poldermodel en onze regeerconstructies niet meer volgen. Maar dat even terzijde. Het is duidelijk dat dergelijk complexe bestuurlijke taferelen niet aan Erdogan besteed zijn. Hij wil alleen dictator zijn. Het alleen willen, doen, hebben of zijn is een kenmerk van alle dictators in het Midden-Oosten en elders. De koek delen met anderen? Nee, daarvoor is Erdogan de laatste 12-jaren te verwend geraakt met zijn absolute meerderheid in het parlement. Maar wat is nu de oplossing voor Erdogan en de elite van zijn partij? Oorlog! Of in ieder geval zichtbaar en massale voorbereiding op een dergelijk spel.<br /><br /> Er moet na de verkiezingen van afgelopen 7 juni binnen 45-dagen een nieuwe regering komen in Turkije. Zo niet dan schrijft Erdogan nieuwe verkiezingen uit. Hij hoopt dan stilletjes om in de herkansing het spel alsnog weer in een overwinning om te turnen. Maar daarvoor heeft hij wellicht een oorlog nodig! Dat is in ieder geval de gedachte van de nieuwe Sultan. Er moet crisis zijn zodat het ongeletterde deel van de Turkse meute op het platteland van Anatolië op de sterke man gaat stemmen.</p><h3>Oorlog</h3><p>Oorlog voeren dus om de volgende verkiezingen alsnog te winnen. Is dit een reële mogelijkheid in Turkije? Ja. Turkije heeft namelijk te maken met een president die volledig op ramkoers is na het verlies van de parlementsverkiezingen. De massale militaire samentrekking richting de grens met Turkije duiden op naderende bemoeienis van Turkije met de oorlog in Syrië (of in ieder geval dreigen met een inval in het buurland Syrië). Onlangs hebben Erdogan en zijn premier Davutluoglu de hele leiding van het leger bij elkaar geroepen om de situatie aan de oostgrens van het land te bespreken. Inmiddels zijn al ruim 50.000 militairen aan de grens samengetrokken met een volledige oorlogsuitrusting. De wil van de president is tegenwoordig in Turkije een wet. Als hij de militairen beveelt om zich klaar te stomen voor een oorlog in Syrië dan durft geen generaal hem meer tegen te spreken. Hooguit een beetje tegenspartelen zoals de afgelopen dagen het geval was. Dit soort taferelen hebben wij in het verleden ook gezien in het tijdperk van Saddam Hussein. Koeweit werd destijds binnen een etmaal onder de voet gelopen door de soldaten van Saddam. <br /><br /> De Westerse media laten in hun berichtgeving de Turkse militaire samentrekking richting Syrië te veel buiten beschouwing. Waarom? Blijkbaar neemt de gevestigde media de ‘zelfmoord’ neigingen van president Erdogan niet meer serieus. Toch dient het gevaar van een president in het nauw serieus genomen te worden. Een leeuw in het nauw maakt rare sprongen, is ook in deze kwestie de aloude en zeer doeltreffende wijsheid. Dit is uiteraard in de afgelopen half eeuw anders in Turkije geweest, toen het leger over dit soort zaken het laatste woord mocht hebben. Het is tekenend voor de aftakeling van de macht van de generaals in Turkije en geeft de volledige hegemonie van de nieuwe Sultan in Ankara weer aan. Turkije wordt door één man geregeerd en dat is Erdogan. Ook al heeft hij de verkiezingen verloren en deert het hem niet dat zijn regering nu demissionair is. Het leger is in staat van opperste paraatheid gesteld en massaal richting de oostgrens gedirigeerd.</p><h3>Verkiezingen</h3><p>Verkiezingen spelen dus een belangrijk rol in het creëren van een oorlogssfeer, maar de Turken hebben ook een andere niet onbelangrijk reden om werkelijk in Syrië in te grijpen. Het Turks probleem kan niet korter aangegeven worden: de PKK. En die drie hoofdletters letters staan voor de afscheidingsbeweging van de Koerden, die de laatste 30-jaar in Turkije zelf gestreden heeft voor de rechten de Koerden. Formeel is de PKK in de EU en de USA nog steeds een terroristische organisatie, maar in de praktijk hebben de Amerikanen de PKK in Syrië allang de meest betrouwbare partner gevonden in de strijd met de IS. En de ‘terroristische’ liefdespartner van de Amerikanen heeft met steun van Obama nagenoeg duizenden kilometer grens met Turkije volledig onder controle. Hierdoor verdwijnt de invloed van Turkije in Syrië en is in feite een Koerdische staat aan het vormen. Koerdische staat? Dat is wat Turkije al decennia lang met alle militaire middelen heeft bestreden. In Noord-Irak is er in feite een Koerdische staat en als er in Noord-Syrië ook nog een vorm van zelfbestuur komt, dan heeft Turkije met haar eigen Koerden een groot probleem. De Turkse Koerden zullen meer dan ooit bij Ankara aandringen op een scheiding van het altijd rammelende huwelijk tussen de twee volken en zullen aansluiting zoeken bij hun volksgenoten in Irak en Syrië. Het ontstaan van een Koerdistan is dan een feit. En dat willen de Turken niet. Het enige wat Erdogan nog wel tegen kan houden om de militairen de grens over te sturen zijn de Amerikanen. De Amerikanen zullen achter de schermen met ferme woorden wellicht Erdogan duidelijk maken dat zij geen zin hebben in een nieuwe front zolang IS niet verslagen is. In het verleden is vaker gebleken dat de Amerikanen het laatste woord hebben in Turkije in dit soort dossiers. Gelukkig maar!</p>

↧

Waarom stemmen Nederlandse Turken op een dictator?

August 10, 2015, 7:06 am

≫ Next: Stemwijzer nu ook in Marokko

≪ Previous: Turkije op weg naar oorlog?

<p>De reden waarom D66 en PvdA de meeste stemmen krijgen van degene die op dictator Erdogan stemt, is vrij eenvoudig te verklaren: die partijen komen volgens de Turken meer op voor hun rechten dan bijvoorbeeld de VVD. Dit betekent dus dat ze niet zo zeer ideologisch stemmen, maar dat het eigen belang prevaleert. Dit geldt ook voor een deel voor de Nederlandse kiesgerechtigden. In die zin is er dus geen groot verschil tussen de beweegredenen van de Turkse of bijvoorbeeld PVV- of CDA aanhang wat betreft stemvoorkeuren.<br /> Maar waarom geeft dezelfde Turk die op D66 stemt later zijn voorkeur in de stembushok aan een ordinaire religieuze dictator? En concreter, waarom stemmen de Turken in Nederland ideologisch als het om de verkiezingen in eigen land gaat?</p><h3>Hoogopgeleiden</h3><p>In Nederland wordt op scholen te weinig aandacht besteed aan lessen over democratie, vrijheid van meningsuiting , onafhankelijk denken, filosofie, politicologie, en sociologie. Onderwerpen die geestverrijkend en vormend zijn, krijgen op de Nederlandse scholen minder aandacht dan bijvoorbeeld op Duitse scholen. Het gevolg is dat zelfs goed opgeleide Turken vastgeroest blijven aan de ideeën die ze van huis uit mee krijgen. De student haalt wel een graad in de geneeskunde en kan briljant een buikoperatie verrichten, maar maatschappelijk heeft die student het wereldbeeld van zijn ouders. Geestelijk-maatschappelijk bevindt de briljante student zich ergens in de Ottomaanse Rijk van de 18de en 19de eeuw. Dit betekent dus vasten in de Ramadan, naar de moskee gaan, Islamitische baard, het liefst trouwen met een partner uit Turkije, geen Italiaanse kledingsnit, weinig bezoek aan een theater of een klassieke concert, geen lidmaatschap van een tennisclub en laat staan een biertje drinken in het weekend op een terras. Dit geldt trouwens niet alleen voor de Turken, maar ook bij andere volkeren als Koerden, Arabieren, Joden en Assyriërs uit het Midden-Oosten volgen hoogopgeleide kinderen voor een goed deel de (zeer) ouderwetse) denkbeelden van hun ouders op. In het verre verleden was dit in Nederland overigens niet anders. Kinderen van protestanten stemden gewoon op de partij van vader en moeder en dit gold ook voor de katholieken. In die fase bevindt een deel van de Turkse opgeleide kiezers wat betreft een stem op een dictator. En het zal nog even duren voordat de jonge generatie afscheid zal nemen van hun ouders, wat betreft wereld denkbeelden. Het kan zelfs nog twee of drie generaties duren. Niettemin is het een treurig beeld dat een student aan de Universiteit van Amsterdam, met al haar verscheidenheid, toch in het stemhokje voor Erdogan kiest.</p><h3>Lager opgeleiden</h3><p>De eerste generatie is nu in de minderheid. De generatie die daarop volgt, zeg maar de ouders van de geneeskundestudent, is hier als kind gekomen en heeft het grootste deel van hun leven in Nederland doorgebracht. <br /> Deze groep is de grootste in Nederland en is bepalend factor voor de grote massa stemmen op Erdogan. De. vooral geestelijke, binding met Turkije is nog aardig aanwezig. Deze generatie kijkt Turkse televisie en gaat als het financieel kan elk jaar op vakantie naar Turkije en bezit een tweede huis in een afgelegen saai dorp ergens in Anatolië. Deze generatie is qua waarden en normen veel meer Turks dan Nederlands. Maar kan toch niet meer goed aarden in Turkije. Als zij in Nederland zijn, begint de heimwee naar Turkije en eenmaal op vakantie in Turkije klagen zij over alles wat niet goed georganiseerd is in hun oorspronkelijke vaderland. Het enige moment van heimwee naar hun nieuwe vaderland is dan even zichtbaar. Deze groep stemt ideologisch op Erdogan en heeft helaas ook invloed op de hoogopgeleide student geneeskunde. Dit ‘ideologisch stemmen’ noemen is wellicht overdreven, want bij deze meestal zeer laag opgeleiden is nauwelijks sprake van ideologie. De overgrote meerderheid is dermate slecht opgeleid dat zelfs een begin van ideologie niet waarneembaar is. Ze zijn wel moslims, maar de koran hebben ze niet echt gelezen of begrepen. Hun wereldbeeld komt voort uit bezoek aan de moskee en gesprekken in het koffiehuisDe reden voor deze groep om op Erdogan te stemmen heeft te maken op de eerste plaats met de omgeving in de moskee, de vereniging en de buurt waar ze leven. In de moskee en de vereniging wordt het stemgedrag van de man in Nederland bepaald. Er wordt gewoon stemadvies gegeven en -niet onbelangrijk- de reis naar de stembus wordt georganiseerd. In de moskee en op de vereniging is Erdogan volop aanwezig. De zogenaamde Turkse lange arm. Stemadvies in de moskee is nog zacht uitgedrukt. Minister Asscher dient dan ook zijn monitor van Turkse organisaties zeker voort te zetten.</p><h3>Vrouwen</h3><p>Een zeer grote groep van de stemmers zijn vrouwen. Zij bepalen dus voor een goed deel dat Erdogan zo veel stemmen krijgt in Nederland. De vrouwen die op Erdogan stemmen zijn vaak huismoeders metg grote gezinnen. De vrouw is dan ook druk bezig met de huishouding. Zij heeft te weinig tijd om aan politiek te denken, laat staan ideologisch stem uit te brengen op Erdogan. De vrouw des huizes doet wat ze moet doen in haar cultuur en volgt braaf het stemadvies van haar man. <br /> Op deze manier komen (voornamelijk Soenitische) hoogopgeleide Turken, mannen en vrouwen tot hun stemkeuze. In een democratische en open samenleving, zoals wij die in Nederland kennen is de manier hoe hoogopgeleiden en hun ouders tot een stemkeuze komen legitiem. Het is echter voor de beleidsmakers in Den Haag onder leiding van de PvdA minister Asscher zeer zeker dringend een probleem te noemen. Ideologisch of niet een stem uitbrengen op een dictator geeft toch een redelijk beeld van de gemoedstoestand van de stemgerechtigde aan. Erdogan wil graag in de tijd terug en het liefst naar de 19de eeuw toen de Sultans over het Midden-Oosten heersten. Het is dan onmogelijk om de 21ste eeuw te integreren met de 19de eeuw. Alleen degene die over profetische gaven beschikken kunnen raden hoe de kinderen en kleinkinderen van de aanhangers van Erdogan in de toekomst in de maatschappij zich gaan gedragen en ontwikkelen.</p><p> </p>

↧