<p> </p><p><header class="entry-header">
Uit onderzoek van het NRC blijkt dat slechts 3% van de journalisten op de 9 grote nieuwsredacties in Nederland ten minste één ouder heeft die geboren is in Azië, Latijns-Amerika of Afrika. Dit ondanks het feit dat bijna 12% van de Nederlandse bevolking eenzelfde achtergrond heeft. In de grote steden is dit percentage zelfs ruim 32%. De bevolkingssamenstelling van Nederland wordt nu niet voldoende gereflecteerd in de media. Hierdoor lopen zij een scala aan relevante onderwerpen en invalshoeken mis. Dat is jammer , want een diverse blik zou de kwaliteit van verslaggeving, programma’s en reportages ten goede komen én de lezerspoel verbreden. Louter witte redacties vergroten daarnaast het risico op ongenuanceerde, stereotyperende of zelfs racistische redactionele tekst- en beeldkeuzes. Stichting Democratie en Media wil daarom projecten (mede)financieren die hier verandering in aanbrengen.</header></p><p> </p><p><a href="http://www.stdem.org/waarom-een-oproep-tot-aanvragen/">Lees hier verder </a>waarom Democratie en Media dit zo’n belangrijk onderwerp vinden en deze oproep tot aanvragen doen.</p><div class="gdc_row"><div class="gdc_column gdc_cthird"><div class="gdc_inner"><a href="http://www.stdem.org/waar-zijn-we-naar-op-zoek/">Soorten projecten<br /></a></div></div><div class="gdc_column gdc_cthird"><div class="gdc_inner"><a href="http://www.stdem.org/waar-moet-je-aanvraag-aan-voldoen/">Waar moet de aanvraag aan voldoen?</a></div></div><div class="gdc_column gdc_cthird"><div class="gdc_inner"><a href="http://www.stdem.org/hoe-werkt-het-doen-van-een-aanvraag/">Hoe werkt het?</a></div></div></div><p>Conceptaanvragen kunnen worden gestuurd naar <a href="mailto:info@stdem.org">info@stdem.org</a>. De deadline is 31 december 2015.</p><p>Je vindt alle documenten gebundeld <a href="http://www.stdem.org/wp-content/uploads/2015/11/Oproep-tot-Aanvragen-Diversiteit-in-Media-.pdf">hier</a>.</p>
↧
Democratie & Media stimuleert diversiteit in de media
↧
Oezbeekse schrijfster uit Nederland wint literaire prijs
<p class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language:NL"><h3>Schrijfster van historische roman</h3>
Shahodat Ulugova is geboren in Nurata, Oezbekistan. In 1993 studeerde ze af <span style="mso-spacerun:yes"> </span>in de journalistiek aan de Universiteit van Tashkent. Sinds 2005 woont ze in Nederland. Ulugova is auteur van een aantal literaire boeken. Vorig jaar werd in Tashkent haar historische roman in twee delen "Jayhun epkinlari" ("Briesen van Dzeyhun-rivier") gepubliceeerd. De roman wordt gerekend tot één van de meest opvallende werken in de huidige Oezbeekse literatuur. De schrijfster vertelt in haar roman over de verbazingwekkende en heroïsche periode in de geschiedenis van haar moederland - Oezbekistan, toen het Oezbeekse volk, geleid door de jonge Sultan Jalaluddin, vocht tegen de Mongoolse indringers. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language:NL"><h3>Over de inhoud</h3><img width="150" hspace="5" height="197" align="right" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Cover.gif" alt="" />Verzadigd met symboliek uit de Koran en doordrenkt met poëtisch sensueel taalgebruik, voert de roman de lezer terug naar de lang vervlogen oude tijden, toen in Mawarannahr (Land Voorbij de rivier Jeyhun, het huidige Oezbekistan en omgeving) de machtige dynastie van Khorezmshah-Anushteginids heerste. Een dynastie die <span style="mso-spacerun:yes"> </span>zich uitstrekte van <span style="mso-spacerun:yes"> </span>de Kaukasus tot Pamir en Tian Shan en van de Perzische Golf<span style="mso-spacerun:yes"> </span>tot aan de Tigris en de Eufraat. De glorierijke eeuw van Khorezm leek nooit te kunnen eindigen, totdat aan de oostgrens van het rijk onbekende "wilde stammen" met hun leider - Genghis Khan verschenen. Toen openbaarde zich de zwakte van de staat en de lafheid van Sultan Mohammed Alouddin: hij liet het rijk aan de genade van het lot. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language:NL">Op dat kritieke moment nam zijn erfgenaam Jalaluddin Manguberdi het bestuur in eigen hand en probeerde het land te redden. In gevechten met de veroveraars bleek zijn ongekende militaire geniakiteit. Genghis Khan, woedend, maar ook vol bewondering voor de moed van de jonge Sultan zei tegen zijn eigen zonen: "Iedere vader droomt zeker van zo'n zoon." Ondanks de heldhaftige pogingen was Mawarannahr echter al hopeloos verloren. Sultan Jalaluddin moest het vaderland verlaten en ging "over de heuvel" met een kleine groep van zijn troepen. Maar overal waar de hoeven van zijn paard de grond raakten <span style="mso-spacerun:yes"> </span>ontstond een nieuw imperium rond het al verloren, maar nog steeds geliefde vaderland. Dat is de historische basis van de roman - verdrietig, maar liefdevolle boek "Jayhun epkinlari" ("Briesen van Dzeyhun-rivier"). </span></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language:NL">Op dit moment is de schrijfster bezig met het derde deel van de roman. Plannen om de roman naar het Nederlands te vertalen zijn nog niet geconcretiseerd. <img width="450" height="147" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/ocabookforum-london.gif" alt="" /></span></p>
↧
↧
Nieuwe Roemenen succesvol in Nederland
<p>In het rapport, geschreven door dr. Mérove Gijsberts van het SCP en dr. Marcel Lubbers van de Radboud Universiteit, wordt een beeld gegeven van de positie van Roemenen die minder dan anderhalf jaar staan ingeschreven in het Nederlandse bevolkingsregister. Het gaat dus niet over alle Roemenen in Nederland.<br />
Op 1 januari 2015 stonden er 21.000 Roemenen in Nederland in het bevolkingsregister ingeschreven. Het gaat dus om een relatief kleine groep. Dit onderzoek richtte zich uitsluitend op de ingeschreven Roemenen die er net zijn. In de laatste maanden van 2014 zijn circa 350 Roemenen – in de eigen taal – geïnterviewd. Het rapport is geschreven op verzoek van het ministerie van SZW/directie Samenleving en Integratie.</p><h3>Veel hoogopgeleide Roemenen naar Nederland</h3><p>De Roemenen die recent naar Nederland zijn gemigreerd, zijn zeer hoog opgeleid: 55% van degenen die hier niet studeren, is opgeleid op hbo/wo niveau en daarnaast heeft 26% een middelbaar opleidingsniveau. 20% is laag opgeleid. Een op de vijf recente migranten uit Roemenië studeert full time in het Nederlands hoger onderwijs. Daarnaast is ongeveer een even groot aandeel gezinsmigrant. Maar ‘werk’ is de verreweg belangrijkste reden om naar Nederland te komen: dit geldt namelijk voor ruim de helft van de recent gemigreerde groep. De meeste migranten zijn jong en een derde komt uit de hoofdstad Boekarest. Slechts een klein deel van de recente migranten uit Roemenië heeft kinderen in Nederland in het huishouden wonen (12%). Daarnaast geeft 9% van de Roemeense migranten aan dat de kinderen in het land van herkomst wonen. Bijna de helft van de Roemeense migranten deelt de woning met niet-familieleden.</p><h3>Roemenen redden zich goed in het Engels</h3><p>Slechts weinig Roemenen kunnen zich redden in de Nederlandse taal. De grote groep studiemigranten en de hoger opgeleide Roemenen beheersen de Nederlandse taal niet noemenswaardig beter dan lager opgeleide Roemeense migranten. Vrijwel alle Roemeense migranten geven te kennen dat ze een (zeer) goede beheersing van het Engels hebben, wat wellicht de prikkel wegneemt om te investeren in het Nederlands.</p><h3>Goede positie op de Nederlandse arbeidsmarkt</h3><p>Een belangrijk deel van de ingeschreven Roemeense migranten is werkzaam in de ICT sector. Er is ook een groep die werkt aan de onderkant van de arbeidsmarkt, maar deze groep is procentueel veel kleiner dan bij Polen en Bulgaren, waarvan uit eerder onderzoek bleek dat de meerderheid werkt in de productie, land- en tuinbouw, bouw of schoonmaak. Ook valt op dat slechts een laag aandeel Roemenen in Nederland werkloos is (8%). Roemeense mannen hebben vaker dan de vrouwen een betaalde baan in Nederland (78% tegen 63%).<br />
Van de Roemenen werkt een meerderheid fulltime – vaak meer dan 40 uren per week. Veelal werken zij in tijdelijke banen (72%) en bijna een derde van de recente Roemeense migranten werkt regelmatig in de avonden of weekenden.</p><h3>Weinig verschil voor en na 1 januari 2014</h3><p>Op 1 januari 2014 is de vereiste van een tewerkstellingsvergunning (twv) vervallen. Na deze datum is het aantal Roemenen dat zich in Nederland inschreef gestegen. Voor Bulgaren is deze toename niet zichtbaar. Er komen jaarlijks vijf keer zo veel Poolse immigranten naar Nederland dan Roemeense of Bulgaarse. De verschillen zijn gering tussen Roemeense migranten die voor en na 1 januari 2014 zijn gemigreerd. Een van de meer kenmerkende verschillen is dat de migranten die kwamen voor 1 januari 2014 vaker als zelfstandige werkten (11%). Dat is voor de hand liggend, aangezien zij door als zelfstandige aan de slag te gaan voor 1 januari 2014 onder de noodzaak van een twv konden uitkomen.</p><h3>Regelmatige contacten met Nederlanders</h3><p>Roemeense migranten blijken regelmatig contact te hebben met autochtone Nederlanders. De meerderheid van de Roemenen (57%) geeft aan dagelijks contact te hebben met autochtone Nederlanders, een groot deel waarschijnlijk via het werk. Maar er is ook een groep (circa een op de vijf) die geen contact heeft met Nederlanders. Een even grote groep geeft aan nooit of nauwelijks contact te hebben met andere Roemenen in Nederland.</p><h3>Meerderheid is tevreden in Nederland</h3><p>De grote meerderheid van de Roemenen die in de afgelopen periode naar Nederland zijn gemigreerd, is tevreden met het leven hier. Zij zijn vooral tevreden met hun inkomen in Nederland en vinden hun leefsituatie hier beduidend beter dan toen zij nog in Roemenië woonden. De helft van de Roemeense migranten zegt zich in Nederland thuis te voelen, een wat kleiner aandeel soms wel en soms niet. Een kleine minderheid van 16% voelt zich niet thuis. Een op de vijf Roemeense migranten geeft aan dat de eigen groep vaak wordt gediscrimineerd in Nederland en nog eens 44% denkt dat dit soms gebeurt. Het aandeel dat zelf discriminatie heeft ervaren in de korte tijd dat ze in Nederland zijn, ligt op 8%.</p><h3>Minderheid ziet toekomst in Nederland</h3><p>Van de hele groep Roemenen die zich heeft ingeschreven denkt een derde in Nederland te blijven wonen. Ondanks hun verhoudingsgewijs grote tevredenheid met het leven in Nederland, lijken betrekkelijk weinig Roemenen zich te settelen. Een indicatie hiervoor is bijvoorbeeld het lage aandeel Roemenen in Nederland met een gezin. Het aandeel met kinderen lag veel hoger onder de recente migranten uit Polen en Bulgarije. Ook emigratie uit Nederland komt onder Roemenen relatief veel voor: 50% van onze steekproef bleek al weer uit Nederland vertrokken te zijn.</p><h3>Meer verschillen dan overeenkomsten tussen Roemenen en Bulgaren</h3><p>Dat Roemenen en Bulgaren zo vaak in een adem worden genoemd, lijkt niet terecht voor wat betreft het sociaaleconomische profiel van de ingeschrevenen onder hen. De Bulgaarse groep verkeert in sociaaleconomisch opzicht in een kwetsbare positie, zoals uit eerder onderzoek naar voren is gekomen. Ze zijn vaak laagopgeleid, en hebben veelal geen betaalde baan. Als ze werk hebben, werken ze meestal aan de onderkant van de arbeidsmarkt. De Roemeense groep die zich heeft ingeschreven in Nederland en hier is onderzocht staat er juist goed voor. Deze Roemeense migranten laten een heel ander beeld zien dan het stereotype beeld dat bestaat rondom Roemenen in Nederland</p><p><a target="_blank" href="http://www.scp.nl/dsresource?objectid=39280&type=org"><img width="150" height="134" alt="Omslag-voor-recensies" src="http://www.lize.nl/wp-content/uploads/2015/11/Omslag-voor-recensies-150x134.gif" class="alignleft size-thumbnail wp-image-3225" />Download de publicatie</a></p>
↧
Helft Surinaamse Nederlanders is tweede generatie
<h3>Tweede generatie en eerste generatie bijna even groot</h3><p>Van alle in Nederland wonende personen van Surinaamse herkomst is 48 procent ook hier geboren. Eind jaren ’70 was dat aandeel nog een op vijf. Het aantal Surinamers van de <a href="http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/methoden/begrippen/default.htm?ConceptID=1034"><span style="color:windowtext;text-decoration:none;text-underline:none">tweede generatie</span></a> nam in vier decennia gestaag toe, terwijl de <a href="http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/methoden/begrippen/default.htm?ConceptID=950"><span style="color:windowtext;text-decoration:none;text-underline:none">eerste generatie</span></a> sinds het begin van de jaren ’90 weinig meer groeide. De laatste tien jaar neemt hun aantal zelfs iets af. Volgens de bevolkingsprognose van CBS zal de tweede generatie over drie jaar de eerste in omvang voorbijstreven.</p><h3>Eerste generatie arriveerde vooral tussen 1975 en 1980</h3><p>Op 25 november 1975 werd Suriname onafhankelijk van Nederland. In dat jaar verhuisden 40 duizend inwoners naar Nederland. In 1979 en 1980 volgde een nieuwe piek in de migratie vanuit de voormalige kolonie. Alleen als ze zich binnen vijf jaar na onafhankelijkheid in Nederland vestigden, konden Surinamers hun Nederlandse nationaliteit behouden. Ook in het begin van de jaren ’90 migreerden enkele tienduizenden vanuit Suriname naar Nederland. De economie van het land verkeerde deze jaren in zwaar weer.</p><h3>Meer vrouwen dan mannen</h3><p>Het aantal vrouwen en mannen in de tweede generatie is nagenoeg gelijk aan elkaar. Maar onder de eerste generatie Surinamers zijn meer vrouwen dan mannen: bijna 100 duizend vrouwen tegen ongeveer 80 duizend mannen. Vooral in de leeftijd van 30 tot en met 60 jaar is het verschil groot. Het verschil ontstond geleidelijk omdat er jaarlijks iets meer vrouwen dan mannen van Surinaamse herkomst naar Nederland kwamen, en er meer mannen vertrokken dan vrouwen.</p><p> </p><p><img width="425" height="520" align="middle" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/4789carto.gif" /></p><p> </p><h3>Almere populair onder Surinamers</h3><p>Personen van Surinaamse herkomst maken 2,1 procent uit van de Nederlandse bevolking. Ze wonen vooral in de Randstad. Hun aandeel is het grootst in Almere, waar in 2015 één op de negen inwoners van Surinaamse komaf is. De tweede generatie vestigt zich minder vaak dan hun ouders in de vier grote steden, maar trekt naar de omliggende gemeenten als Barendrecht, Capelle aan de IJssel, Zoetermeer, Rijswijk, Almere en Diemen.</p><p> </p>
↧
EU migranten aan het woord
<h3>Land van migranten</h3><p>Nederland is een land van migranten. Al eeuwen komen ze van heinde en ver om hier te werken, te studeren en te wonen. Nederland is door hen veranderd. In onze keuken staat de pasta naast de aardappelpuree, eten we een paellaschotel met als nagerecht Haagse bluf. Het straatbeeld is kleurrijker geworden. Daarnaast zijn we misschien wat relaxter geworden en is de Nederlandse taal verrijkt met 'vreemde' woorden. Anno 2015 kent iedere Nederlander bovendien wel een migrant, van school, van het werk, van de voetbalclub. En zeker in de grote steden is het heel normaal geworden dat je buurman, je collega, geliefde of diens ouders niet meer uit Nederland komen.</p><h3>Europese migratie</h3><p>In de afgelopen tien jaar zijn grote groepen migranten uit de Europese Unie naar ons land gekomen. Uit Oost-Europa: Polen, Tsjechië, Slowakije, Bulgarije en Roemenië. Maar ook - wederom - uit Griekenland, Portugal, Spanje en Italië. En ze komen nog steeds. Meestal omdat ze vanwege de slechtere economische omstandigheden in hun vaderland geen werk kunnen vinden. Soms strijken ze neer omwille van de liefde. Vaak ook omdat ze in Nederland hun studie willen voltooien.</p><h3>Onbekend en onbemind?</h3><p>Er is niet zo heel veel bekend over deze nieuwkomers uit de EU. Als er al wat over ze verteld wordt in de Nederlandse media, is dat vaak negatief en vooral eenzijdig. Naast de krantenberichten over Bulgaren die frauderen en Polen die dronken achter het stuur kruipen, gaat het vooral over arbeidsuitbuiting en Nederlanders die werkloos thuis zitten omdat hun werk door migranten zou worden gedaan. Onderbelicht blijven de nieuwkomers die hard werken, vaak in sectoren waar geen Nederlanders voor te vinden zijn, EU-migranten die graag Nederlands willen leren en die zich mengen. <br />
Door deze nieuwkomers zelf aan het woord te laten over hun ervaringen, ambities, ideeën en soms ook frustraties en ergernissen, wordt een genuanceerder beeld geschetst van een groep mensen die niet meer weg te denken vallen uit Nederland. Want ook al hebben velen van hen de intentie niet te blijven, de geschiedenis leert dat een aanzienlijk deel dat wel zal doen. </p><h3><img width="213" height="223" align="left" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2015/Donau-2.gif" alt="" /></h3><h3> </h3><h3> </h3><h3> </h3><h3> </h3><h3> </h3><h3>Bestelwijze</h3><p>De Donau special Nieuwe EU migranten is tegen verzendkosten te bestellen bij <a href="mailto:infolize@lize.nl">LIZE</a></p><p> </p>
↧
↧
Juliana, moeder van het volk
<h3>Theaterreading.</h3><p>Opnieuw zijn er speciaal voor het jaarlijkse SJL-event songs en teksten<br />
geïnspireerd op het thema geschreven en begeleid met historische filmfragmenten.<br />
Diverse coryfeeën uit de politiek, kunst en wetenschap schrijven mee aan de productie of staan op het podium.</p><p> </p><h3>Hoe houd ik koninkrijk, gezin en gedachten bij elkaar?</h3><p>Juliana, moeder van het volk is een ode aan een menselijke vorstin en moeder van vele dochters. Wijlen koningin Juliana is een vrouw die land en gezin bij elkaarprobeert te houden. Zij gelooft erin dat wanneer wij de Ander, de Vreemdeling beter behandelen, zelf een beter mens worden. Dat geldt zeker voor haar houding ten opzichte van de koloniën; zij gelooft dat ook dankzij hen, wij kunnen zijn wie we zijn. Ook komt in het stuk de mediterrane gastarbeid die tijdens haar regeeerperiode tot ontwikkeling kwam, aan bod,.</p><h3>Te zien</h3><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;">Juliana wordt mede mogelijk gemaakt door Stichting Julius Leeft! en Stadsschouwburg Amsterdam.<br />
Stichting Julius Leeft! geeft op theatrale wijze vorm aan pijnpunten van de<br />
Nederlandse geschiedenis, het leven tussen verschillende culturen, verholen racisme,onrecht en identiteit. SJL viert in 2015 haar tienjarig bestaan.</div><p>Stadsschouwburg Amsterdam<br /><br />
zaterdag 19 december, 20.00 uur (première) en zondag 20 december, 14.30 uur. <br /><br />
Kaarten via <a href="http://www.ssba.nl" target="_blank">www.ssba.nl.</a></p><p> </p><p><sub><strong>credits</strong><br /><strong>idee, regie John</strong> Leerdam <strong>teksten</strong> Paulette Smit, Manoushka Zeegelaar Breeveld,<br />
Pieter Hilhorst, Yoeri Albrecht, Remco Meijer, Daniela Tasca l<strong>iedteksten</strong> Guus Pengel<br /><strong>compositie</strong>s Harto Soemodihardjo<strong> muziek</strong> Ed Verhoeff, Mark Westfa, Walther<br />
Muringen, Raymond Kaitjily, Wim Lohy, Carlo Hoop, Esther Apituley <strong>kostuums</strong> Aziz<br />
Bekkaoui <strong>toneelbeeld</strong> Joffrey van der Vliet, Ossa Kierkegaard<strong> spel </strong>Juliana Paulette<br />
Smit Claus Thom Hoffman Bernhard Vastert van Aardenne Beatrix Guikje Roethof Da<br />
Costa Gomez Raymi Sambo Ferrier Kenneth Herdigein Soekarno Roger Goudsmit <strong>met</strong><br />
Manoushka Zeegelaar Breeveld, Jet Bussemaker, Job Cohen, Sergio IJssel, Gerda<br />
Havertong, Raoul Heertje, Jeffrey Spalburg, Izaline Calister, Noraly Beyer, Maartje van<br />
Weegen, Joop Daalmeijer, Kathleen Ferrier, Bo Bojoh, Bas Jan van Bochove, Anis de<br />
Jong, Eran Ben Michaël, Izaira Kersten, Jan Hoekema, Han ten Broeke, Sinan Cihangir,<br />
Anna Makaloy, Adriana Romijn, Anouschka Ollivieira, Maria Lekransy, Janaica<br />
Braafheid, Jeannine La Rose, Nicole Inge, Pascale Kaitjily, Whitney Gesser, Tarif<br />
Heljanan, Jonathan Hoevertsz, The Revivals</sub></p><p> </p>
↧
Sociale kaart informatie voor EU migranten
<h3>Wegwijs in Nederland</h3><p>De sociale kaart is met name bedoeld voor vrijwilligers en professionals die werken met de doelgroep EU-migranten, maar ook voor EU-migranten zelf kan de sociale kaart een waardevolle bron van informatie zijn. Via de sociale kaart kunnen zij namelijk zien waar zij terecht kunnen voor spreekuren, voorlichting, en advies en ondersteuning. Het betreft zowel formele als informele initiatieven. Een ruime meerderheid is ontstaan vanuit de gemeenschappen zelf (veelal vrijwilligersorganisaties), een ander deel betreft gemeentelijke informatiepunten en informatievoorziening aangeboden door welzijnsorganisaties of vakbonden.</p><h3>Ook digitale initiatieven</h3><p>Daarnaast toont de sociale kaart een overzicht van enkele digitale initiatieven zoals blogspots en Facebookpagina’s die betrouwbare en toegankelijke informatie delen over wonen en werken in Nederland. Zowel voor migranten die zich oriënteren op een verblijf in Nederland als voor migranten die hier al zijn is het internet namelijk één van de voornaamste manieren om aan informatie te komen.Op de sociale kaart zijn tevens een aantal goede voorbeelden van inspirerende en effectieve activiteiten van en voor EU-migranten opgenomen.<div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;"><strong>Over <a href="http://www.lize.nl" target="_blank">Lize:</a></strong><br />
Lize verzamelt en ontsluit alle relevante kennis en expertise met betrekking tot Europese migranten in Nederland.</div>
Hierbij is gekeken naar vernieuwende werkwijzen en organisatievormen die succesvol zijn gebleken in het bevorderen van het welzijn en de participatie van EU-migranten in Nederland.</p><p><a target="_blank" href="http://www.lize.nl/sociale-kaart/">Bekijk de kaart </a></p>
↧
Mijn zoon is jihadist
<p>In <em>Duivelse Dilemma’s </em>vertalen spraakmakende filmmakers actuele en knellende kwesties in persoonlijke dilemma’s. Na succesvolle eerdere edities wordt vrijdag 11 december (23.17-23.57 uur op NPO 2) de film ' Mijn zoon is jihadist' uitgezonden. <br />
Het is 2013. Een vader probeert zijn geradicaliseerde zoon ervan te weerhouden om af te reizen naar Syrië en zich aan te sluiten bij IS. De zoon, Mourad, vindt dat hij zijn broeders en zusters in Syrië niet in de steek mag laten. Hij bereidt zich voor op zijn jihad tegen Assad en tegen het hypocriete Westen dat zich afzijdig houdt. Moet zijn vader hem verraden om een martelaarsdood te voorkomen?</p><p><em>"Alsjeblieft, papa, je tranen zijn een belediging voor mij. Je zou trots op mij moeten zijn".</em><br /><br />
Mijn zoon is jihadist is een klassiek vader-zoondrama in een actuele context. De film is gebaseerd op verschillende waargebeurde geschiedenissen en geeft een onthullend inzicht in de gevolgen van radicalisering in een Marokkaans gezin.<br />
Met Ahmed Sala, Aziz Akazim, Lieneke Leroux e.a.; <br />
Scenario & regie: Sander Burger<br />
Scenario Hassan: Bahara<br /><br />
Duivelse Dilemma’s is een coproductie van Human en Talent United en werd mede mogelijk gemaakt door het Mediafonds.<br /><br />
Sander Burger (1975) won in 2004 de NPS Kort!-prijs voor Koen! In 2006 regisseerde hij zijn eerste speelfilm, Olivier etc. Met de acteurs Dragan Bakema en Maria Kraakman maakte hij Hunting & Zn., een film over de achterkant van de ogenschijnlijk nette Nederlandse samenleving. In 2013 filmde Burger voor Duivelse Dilemma’s Een Tweede Kans.<br /><br />
Hassan Bahara (Marokko 1978) groeide op in Amsterdam Nieuw-West. Onder pseudoniem won hij tweemaal de El Hizjra-Literatuurprijs. In 2006 verscheen zijn roman Een verhaal uit de stad Damsko, genomineerd voor de Selexyz Debuutprijs 2007. Bahara is redacteur bij De Groene Amsterdammer.<br /><br /> </p>
↧
Polen vaker werkzaam dan autochtone Nederlanders
<div class="entry-content">De laagste arbeidsdeelname kwam onder meer voor bij vluchtelingengroepen uit landen als Somalië (25 procent), Irak (37 procent) en Afghanistan (45 procent).<p>Het gaat in dit onderzoek om al degenen in de leeftijdsgroep van 15-74 jaar die in deze periode in Nederland woonden en waren ingeschreven bij een gemeente. Bij herkomst wordt gekeken naar het eigen geboorteland en het geboorteland van de ouders. Per 1 oktober 2013 waren er 96 duizend Polen in Nederland die aan die definitie voldeden. Bij personen met Indonesische herkomst ging het om een aantal van 326 duizend. Hongkong was het land van herkomst van 16 duizend mensen en de groep Portugezen telde 18 duizend personen.</p><h3>Weinig Bulgaren en Duitsers met werk</h3><p>Onder de westerse allochtonen kennen mensen van Bulgaarse herkomst een lage arbeidsparticipatie (44 procent), evenals Duitsers (50 procent). De verklaringen daarvoor zijn verschillend: in 2013 gold het vrije verkeer van werknemers binnen de EU nog niet voor de Bulgaren. Pas vanaf 1 januari 2014 mochten die zonder vergunning in Nederland werken. Bij Duitsers speelt de leeftijd een rol: het gaat om een vergrijsde populatie.</p><h3>Grote arbeidsdeelname Polen toe te schrijven aan migratiemotief en leeftijd</h3><p>De hoge participatiegraad bij Polen kan onder meer worden verklaard door hun motief om naar Nederland te komen en hun leeftijd. Polen immigreren voornamelijk vanwege werk en zijn ten opzichte van autochtone Nederlanders relatief jong. Als rekening wordt gehouden met de samenstelling naar geslacht, leeftijd en type huishouden, neemt de arbeidsparticipatie van Duitsers toe en van Polen af.</p><p>De arbeidsdeelname van Duitsers ligt na correctie voor de bevolkingssamenstelling 10 procentpunt hoger (op 60 procent). Polen vormen na zo’n correctie niet meer de herkomstgroep met het grootste aandeel werkenden: met 61 procent werkenden ligt dit 7 procentpunt onder dat van autochtonen. Als rekening wordt gehouden met de bevolkingssamenstelling, hadden autochtone Nederlanders in 2013 de hoogste arbeidsdeelname.</p><p><img width="450" height="348" align="middle" alt="arbeidsdeelname" src="http://www.lize.nl/wp-content/uploads/2015/12/arbeidsdeelname.gif" class="alignleft wp-image-3331 size-full" /></p><h3>Verblijfsduur van vluchtelingen factor bij arbeidsparticipatie</h3><p>Ook de verblijfsduur in Nederland speelt een rol als het gaat om deelname aan de arbeidsmarkt. Dit geldt onder meer voor personen uit vluchtelingenlanden (Irak, Iran, Afghanistan en Somalië). Vluchtelingengroepen starten in Nederland zonder werk. Bovendien immigreren ze minder vaak omwille van werk. Bij personen van Iraanse herkomst bijvoorbeeld, die gemiddeld langer in Nederland wonen dan Somaliërs (Jaarrapport Integratie 2014), is de arbeidsdeelname groter (48 procent tegenover 25 procent).</p><h3>Herkomst ‘nieuwe’ EU-landen: doorgaans minder vaak afhankelijk van uitkering</h3><p>In het onderzoek is ook gekeken naar de belangrijkste inkomensbron van de herkomstgroepen. Het aandeel personen met een uitkering als belangrijkste inkomensbron verschilt sterk. Autochtone Nederlanders en de grootste allochtone herkomstgroep, die met een Indonesische achtergrond, zijn wel vergelijkbaar. In 2013 waren de aandelen voor deze twee groepen respectievelijk 25 en 26 procent.<br />
Degenen die de nieuwe EU-landen als herkomst hebben, zijn doorgaans minder vaak afhankelijk van een uitkering. Van de Polen en de Bulgaren hadden respectievelijk 12 en 6 procent in 2013 een uitkering of pensioen als hoofdinkomen. Daarmee waren de Bulgaren onder de 30 grootste herkomstgroepen in Nederland het minst vaak afhankelijk van een uitkering. Duitsers en Belgen hadden in 2013 daarentegen relatief vaak een uitkering als belangrijkste inkomensbron, meestal een pensioenuitkering.</p><p>Personen uit vluchtelingenlanden waren naar verhouding ook vaak afhankelijk van een uitkering, met slechts een klein aandeel hoofdinkomen uit pensioen. Deze uitkeringsafhankelijkheid is kleiner bij herkomstgroepen met een langere verblijfsduur in Nederland, zoals Iraniërs (Jaarrapport Integratie 2014).</p></div>
↧
↧
Werelden van verschil
<h3> </h3><h3>Sociaal culturele afstand</h3><p>Het SCP onderzoek ‘Werelden van verschil' richt zich op de vraag of substantiële aantallen migranten op grote afstand zijn komen te staan van de ‘mainstream’ van de Nederlandse samenleving. <br />
Belangrijkste conclusies zijn:</p><p> </p><ul><li>20% van de Turkse en 15% van de Marokkaanse Nederlanders zijn overwegend op de herkomstgroep georiënteerd en weinig op Nederland en hebben vooral contacten in eigen kring. </li><li>Ongeveer de helft van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders voelt zich overwegend Turks of Marokkaans en gaat vaak om met personen uit de herkomstgroep. Zij voelen zich geen of in geringe mate Nederlander. Wel is er frequent sociaal contact met autochtone Nederlanders. Ze zijn relatief vaak negatief over autochtone Nederlanders en het maatschappelijk klimaat ten aanzien van migrantengroepen.</li><li>Veruit het grootste deel (>90%) van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders heeft geen begrip voor jongeren die uitreizen om voor IS te strijden of voor personen die geweld gebruiken voor hun geloof. </li><li>Ook onder jongeren heeft de overgrote meerderheid geen begrip voor IS en religieus geïnspireerd geweld, maar zij hebben wel meer begrip dan oudere herkomstgenoten. </li><li>Onder jongeren van Turkse en Marokkaanse komaf leeft een sterk en breed gedeeld gevoel van uitsluiting. Jongeren voelen zich apart gezet: ze worden niet als individuele burger gezien, maar alleen als lid van een migrantengroep en als moslim. </li><li>Onder deze jongeren leeft ook een wantrouwen tegenover de Nederlandse media, de landelijke politiek en de politie. Dit draagt bij aan het gevoel geen onderdeel te zijn van de Nederlandse samenleving. </li></ul><h3>Mate van afstand</h3><p>In het onderzoek worden zeven verschillende categorieën van ‘sociaal-culturele afstand’ beschreven, waarvan vier uitvoerig: <br /><br /><strong>Segregatie en etnische isolatie: groepen op afstand </strong><br />
De categorie <u>segregatie</u> past goed in het profiel van een groep op afstand: de sociale, emotionele en culturele afstand tot de Nederlandse samenleving is groot. Er zijn wel hechte sociale en emotionele banden met de herkomstgroep. Het segregatie-type zien we hoofdzakelijk terug bij de Marokkaanse (15%) en Turkse Nederlanders (20%). De segregatie-categorie komt bij Antilliaanse en Surinaamse Nederlanders veel minder voor (respectievelijk 4 en 3%). Ook de <u>etnische isolatiecategorie</u> staat op afstand van de Nederlandse samenleving, maar zij hebben eveneens weinig sociale banden met herkomstgroep. Deze categorie is relatief klein in de vier onderzochte groepen (4 tot 7%). <br /> <br /><strong>Gematigde segregatie: focus op herkomstgroep, maar ook contacten met autochtone Nederlanders</strong> <br />
Ongeveer de helft van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders valt in de categorie <u>gematigde segregatie</u>. In de contacten en identificatie ligt het zwaartepunt op de herkomstgroep, maar men onderhoudt wel contacten met autochtone Nederlanders. Deze categorie scoort op het gebied van welzijn relatief goed, maar lijkt wat betreft de negatieve beeldvorming over autochtone <br />
Nederlanders op de twee groepen op verste afstand. Ook voelen personen uit deze categorie zich weinig geaccepteerd en is het vertrouwen in instituties beperkt.</p><p><br /><strong>Weinig Turkse en Marokkaanse Nederlanders in de assimilatie-categorie</strong> <br />
Er zijn nauwelijks Turkse en Marokkaanse Nederlanders die behoren tot de <u>assimilatie-categorie:</u> deze kenmerkt zich door een beperkte sociale, culturele en emotionele afstand tot de Nederlandse samenleving en een geringe inbedding in de herkomstgroep. Bij de andere twee grote migrantengroepen is dit anders: ongeveer één op de vijf Surinaamse Nederlanders en één op de vier Antilliaanse Nederlanders behoren tot de assimilatie-categorie.</p><h3>Jongeren</h3><p>Veel aandacht in het rapport gaat naar jongeren: De Turks- en Marokkaans-Nederlandse jongeren die deelnamen aan het kwalitatieve onderzoek doen vaak denken aan de categorie ‘gematigde segregatie’. Zij hebben relaties met autochtone Nederlanders, maar hun inbedding in de herkomstgroep is sterk, zowel wat identificatie als contacten betreft. Kenmerkend voor Marokkaanse en Turkse jongeren is dat ze zich ‘van alles’ voelen: ze hebben meerdere identiteiten tegelijkertijd. Ze zijn Marokkaans of Turks, ze zijn Nederlands, ze zijn inwoner van een stad en ze zijn moslim. Het geloof is bij veel jongeren een belangrijk onderdeel van de identiteit. Een belangrijk deel van hen voelt zich in de eerste plaats moslim; dit is voor velen de identiteit ‘op nummer 1’. <br /> <br />
Veel jongeren hebben het gevoel dat ze in Nederland systematisch op afstand worden gezet, als afwijkend worden gezien en anders worden behandeld. Een breed gedeeld gevoel is dat ze zich extra moeten bewijzen. Migrantenjongeren krijgen zo het gevoel dat ze zichzelf niet als Nederlander mógen beschouwen, omdat ze door de omgeving overwegend als Marokkaan of Turk of als moslim worden gezien. Ze worden in hun ogen niet als burger gezien, maar alleen als lid van een migranten- of religieuze groep, ook in situaties waarvoor deze achtergrond niet relevant is, zoals tijdens sollicitaties. <br />
De jongeren in dit onderzoek zijn vaak van mening dat de identificatie met de herkomstgroep en met het geloof gedurende hun levensloop sterker is geworden. Dat heeft te maken met veranderingen in levensfase: men heeft door werk en gezin minder tijd voor brede sociale netwerken, waardoor men kiest voor contacten die hen het meest nabij zijn. Verder noemen jongeren het ongunstige klimaat ten aanzien van migrantengroepen en moslims als een belangrijke reden voor de toegenomen identificatie met de herkomstgroep en het geloof.</p><h3>Houding tegenover Jihadisme</h3><p>Het merendeel van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders (>90%) heeft geen begrip voor uitreizigers of religieus geweld. Er is meer begrip voor uitreizigers dan voor mensen die gewelddaden begaan voor hun geloof. Het begrip is het grootst onder jongeren: 1 op 7 Turkse jongeren en 1 op 9 Marokkaanse jongeren zegt begrip te hebben voor religieus geweld. Het gaat hier in de meeste gevallen om een beperkte mate van begrip: het aandeel jongeren dat zegt veel begrip te hebben voor religieus geweld is relatief klein (respectievelijk 1 en 2%). <br />
Ook uit de verdiepende gesprekken blijkt dat jongeren over het algemeen hun afschuw en afkeuring uitspreken over het door IS gepleegde geweld. Toch zijn opvattingen over religieus geweld en over bewegingen zoals IS niet los te zien van een referentiekader dat door de netwerken van jongeren en hun religieuze en nationale identiteit wordt gevoed. Onder de geïnterviewde jongeren bestaat een breed en diepgevoelde overtuiging dat er in Nederland en in het westen met twee maten wordt gemeten, en altijd in het nadeel van moslims. Aan de ene kant wordt geweld veroordeeld, hebben jongeren weinig op met het uitreizen van jihadi’s en de opkomst van IS. Aan de andere kant plaatsen ze kanttekeningen bij de beelden die het Westen heeft en beargumenteren ze waar het geweld vandaan komt. In de ogen van een aantal jongeren is IS het plaatselijke antwoord op Assad.</p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;">SCP-publicatie 2015-31, Werelden van verschil. Over de sociaal-culturele afstand en positie van migrantengroepen in Nederland, <br />
Willem Huijnk, Jaco Dagevos, Mérove Gijsberts en Iris Andriessen (red.). Den Haag, Sociaal en Cultureel Planbureau, december 2015, ISBN 978 90 377 0767 0, prijs €44,50. <br /><br />
De publicatie is verkrijgbaar bij de (internet)boekhandel of <a target="_blank" href="http://www.scp.nl/dsresource?objectid=39440&type=org">gratis te downloaden</a> via de website: www.scp.nl.</div><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>
↧
Polski Sklep de nieuwe buurtwinkel?
<p>Sinds de toetreding van Polen tot de Europese Unie (in 2004) is de migratie van Polen naar Nederland toegenomen. De verwachting was aanvankelijk dat deze migratie een tijdelijk karakter zou hebben en dat de meeste Polen na verloop van tijd weer terug zouden keren, dan wel dat zij zouden pendelen tussen Polen en Nederland. Inmiddels lijkt een aanzienlijk deel van de Polen zich hier voor langere tijd of voorgoed gevestigd te hebben en hier met succes een bestaan op te bouwen. De arbeidsparticipatie van Polen in Nederland is bijvoorbeeld bijzonder hoog. <br />
Maar ook als men beseft dat men hier voorgoed of langer zal zijn willen de meeste Polen de band met het herkomstland en de eigen cultuur handhaven. Door het spreken van de eigen taal met vrienden en bekenden, door nieuws uit Polen te volgen, maar ook door het eten van producten en gerechten uit Polen. Producten die tot tien jaar gelden niet of nauwelijks verkrijgbaar waren. Dat is inmiddels veranderd: Er zijn nu meer dan zeventig Poolse winkels in Nederland, er is een groothandel in Poolse producten en men kan <a href="http://www.polskimarket.nl/" target="_blank">op internet Poolse producten in Nederland bestellen</a>, of zien <a href="http://polenforum.nl/polenblog/poolse-winkels-nederland-polski-sklepy-w-holandii/" target="_blank">welke Poolse winkels waar gevestigd zijn</a>, en wat hun openingstijden zijn.<br />
De winkels fungeren vaak ook als ontmoetingspunt voor polen en niet zelden als aansprekpunt voor mensen die met een vraag zitten over ' Nederlandse regeldingetjes' <br />
Hoewel de winkels vooral een Pools publiek bedienen zijn ze vaak ook voor niet Polen van belang, bijvoorbeeld doordat ze de functie van buurtwinkel gaan vervullen in oude stadswijken, waar de traditionele buurtwinkels steeds vaker vervangen worden door boetiekjes, cadeau shops en koffiebars. Nederlanders komen daar voor het gemak en de kwaliteit van de producten, Letten ltauwer, Bulgaren en Russen omdat de winkels vaak ook producten uit die landen verkopen. <br /><iframe width="374" height="210" frameborder="0" src="https://www.youtube.com/embed/DM5vcrMK0Xs" allowfullscreen=""></iframe> <br />
Uli Karim bezocht een van deze winkels en vroeg bezoekers en eigenaar naar hun motieven om deze winkel te starten of klant te zijn van de winkel.</p>
↧
De geschiedenis van 1001 Italianen
<p>Daniela Tasca dook in de literatuur, zocht in openbare en private archieven en sprak met Italiaanse Nederlanders. Ze schetst het beeld van een diverse gemeenschap, gehecht aan de eigen identiteit en flexibel genoeg om geïntegreerd te zijn.<br />
De publicatie komt voort uit het project 1001 Italianen van stichting Culturissima en is een bewerking van ‘<span style="color: #000080;">1001 Italiani, Storia e storie di italiani nei Paesi Bassi’</span> dat Daniela Tasca in opdracht (en op initiatief) van de Italiaanse ambassade in Nederland schreef en dat in februari zal worden gepresenteerd.</p><p>‘1001 Italianen, vijf eeuwen immigratie’<br />
224 pagina’s<br />
ISBN 978 90 253 02481<br />€19,99 (Paperback)<br />€14,99 (E-book)</p>
↧
Turkse boekkunst; Tezhip, Ebru en kaligrafie
<h3>Tezhip</h3><p>Onder tezhip worden getekende of geschilderde, non figuratieve, decoratieve ornamenten in boeken of op vellen in muraqqa (albums)<br />
Samen met het Ottomaanse miniatuur (tasvir), de islamitische kalligrafie, het boekbinden (cilt) en het papiermarmeren (ebru) maakt Tezhir deel uit van de Ottomaanse boekkunst. <br />
In het Ottomaanse Rijk werden manuscripten in opdracht van de Sultan of de beheerder van de rechtbank gemaakt en kunstenaars verluchtigd. Dit gebeurde zowel met religieuze als met niet-religieuze boeken. Ook albumbladen bevatten kalligrafie van tughra - religieuze teksten, stofen uit gedichten, spreuken of uitsluitend decoratieve tekeningen.</p><p><br /><img width="227" height="221" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/index.jpg" alt="" /></p><h3>Ebru</h3><p>Ebru is de kunst van het papier marmeren, een traditionele Turkse kunstvorm. Het is een ambachtelijke techniek die herkenbaar is door haar organische vormen, mystieke uitstraling en vloeiende patronen. Het procedé bestaat uit het ‘schilderen op water’: de schilder druppelt verf in een bak water en ontwerpt zo een schilderij van natuurlijke vormen waarbij de kleuren òp het wateroppervlak vervloeien Als het ontwerp op het water klaar is, wordt het papier (of stof:) op de vloeistof geplaatst, waardoor de kleuren in het papier trekken en het eindresultaat in negatief zichtbaar wordt.</p><h3><img width="400" height="308" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/ebru-workshop--1.gif" alt="" /><br />
Kalligrafie</h3><p>Gezien de heiligheid van de Koran en het feit dat deze in Arabisch schrift is geschreven – zij het pas enige decennia na de dood van Mohammed voor het eerst – nam en neemt het Arabische schrift een uitzonderlijke plaats in binnen de islamitische samenlevingen. Omdat religieuze afbeeldingen verboden waren, werd het geschreven woord een vorm van visuele expressie en kreeg het een esthetische betekenis, die elders door de schilder- en beeldhouwkunst werd vervuld. De vormgeving van de verschillende schriftvormen geldt daarom bijna als een religieuze handeling. Het Arabische woord "khatt" betekent zowel schrift als kalligrafie.<img width="400" height="291" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/workshop2(1).gif" alt="" /></p><h3>Yunus Emre Instituut</h3><p>Het Yunus Emre Instituut is de Turkse internationale non-profit organisatie die zich inzet voor het uitdragen van de Turkse taal, literatuur, kunst en andere cultuuruitingen en het versterken van de culturele relaties tussen Turkije en de gastlanden. Er zijn momenteel 36 Yunus Emre Instituten over de hele wereld. Het cultureel centrum in Amsterdam richt zich voornamelijk op mensen die zijn geïnteresseerd in de Turkse taal en cultuur. De activiteiten zijn vergelijkbaar met die van culturele instituten van andere landen. Het instituut wil een positieve bijdrage leveren aan de beeldvorming over Turkije en zijn rijke cultuurgeschiedenis, onder andere over de genoemde kunstvormen.</p>
↧
↧
23000 startende ondernemers met niet-Nederlandse achtergornd
<p><br />
Ondernemers met een niet-Nederlandse nationaliteit zijn doorgaans jonger wanneer ze hun bedrijf oprichten dan hun Nederlandse evenknieën. Verschillende nationaliteiten richten zich bovendien op verschillende sectoren.<br /><br />
In totaal werden in 2014 zo’n 132 duizend bedrijven opgericht door ondernemers (zelfstandig ondernemers met of zonder personeel en directeuren-grootaandeelhouders) tussen de 20 en 65 jaar. Het overgrote deel van deze bedrijven had oprichters met alleen de Nederlandse nationaliteit.</p><h3>Turken en Marokkanen grootste groepen</h3><p>De meeste ondernemers met een niet-Nederlandse nationaliteit die in 2014 een bedrijf zijn gestart zijn Turks of Marokkaans. Dat zijn tevens de grootste niet-Nederlandse nationaliteiten in Nederland. In 2014 zijn ruim 4 500 ondernemers met een Turkse nationaliteit een bedrijf gestart en bijna 2 800 Marokkaanse ondernemers.</p><h3>Oost-Europese ondernemers</h3><p>Wanneer naar het aandeel ondernemers binnen een bevolkingsgroep wordt gekeken, waren het juist de Oost-Europeanen die in 2014 het vaakst een nieuw bedrijf oprichtten. Ruim 5 procent van alle personen met een Bulgaarse nationaliteit in Nederland is in 2014 een eigen bedrijf begonnen. Ook Roemenen en Hongaren hebben relatief vaak een eigen bedrijf opgericht, met respectievelijk 4,2 en 3,0 procent van de totale groep. Daarentegen zijn er relatief weinig bedrijven gestart door ondernemers met een Chinese, Marokkaanse en Duitse nationaliteit. Van alle Nederlanders tussen de 20 en 65 jaar is <span class="nobreak">1,6 procent</span> in 2014 een bedrijf gestart.</p><p><img width="450" height="326" align="left" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/cbsondernemers.JPG" /></p><p><sub>Aandeel startende ondernemers per bevolkingsgroep</sub></p><p> </p><p>Lees het volledige bericht <a target="_blank" href="http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/bedrijven/publicaties/artikelen/archief/2016/23-duizend-startende-ondernemers-met-een-niet-nederlandse-nationaliteit.htm">op de CBS-site</a></p>
↧
De gekleurde werkelijkheid.
<h3>Osdorp</h3><p>In deze omgeving (maar dan voor de grootschalige renovatie van de wijk) strijkt studente Corina Duijndam neer in 2007. Ze doet mee aan het Vooruit-project: studenten verrichtten in ruil voor een lage huur maatschappelijke activiteiten in de buurt. <br /><br /><em>Naast ons, een handjevol verdwaalde studenten, wordt de wijk vooral bevolkt door gezinnen, vaak met net te veel kinderen voor de kleine twee- of driekamerappartementen. En dus verplaatst een deel van het huisraad zich naar de hermetisch volgepakte balkons en verplaatsen de kinderen zich vaak naar buiten, naar het toen nog magere aanbod aan speeltuintjes, de grasveldjes of de voetbalkooi.</em><br /><br />“Het leek me gewoon heel leuk om in Osdorp te wonen. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor buitenwijken en Osdorp was een soort van begrip. Het leek me wel een mooie uitdaging om sociale activiteiten te gaan organiseren.” Corina is inmiddels bij me aangeschoven in de huiskamer met een dampende kop thee. In haar boek beschrijft Corina de vele kinderen die ze ontmoet tijdens de inloopmiddagen en huiswerkbegeleiding die ze organiseert, samen met de andere deelnemers aan het project. Op liefdevolle wijze introduceert ze haar Osdorpse hoofdpersoon, Amal, een buurmeisje van 12 jaar.<br /><br /><em>Amal komt bij me op de thee vandaag. Ik heb haar leren kennen via de huiswerkbegeleiding, en met Amal de hele familie El Haouchi, met moeder Samira, vader Hamza en broertje Soufian. Ze is pas twaalf, ik ‘al’ vijfentwintig, maar toch bouwen we een bijzondere band op. Uren kunnen we kletsen, of samen hangen met een kopje thee en praten.<br /></em><br />
Via Amal en haar leeftijdsgenootjes uit de buurt probeert Corina inzicht te geven in de gecompliceerde werkelijkheid waarin ze opgroeien. Het valt haar op dat Osdorpers met dezelfde etnische afkomst elkaar opzoeken. De Turken bij de Turken, de Marokkanen bij de Marokkanen, de Surinamers bij de Surinamers, de Nederlanders bij de Nederlanders enzovoort. Er is weinig onderling contact en des te meer vooroordelen over elkaar. “Ik merkte dat etniciteit zo een grote rol speelde in de interactie bij de kinderen hier. Ook als ze zichzelf beschreven: ze waren vooral Turks, Marokkaans, moslim. Ik kreeg het idee dat ze het zagen als een soort vastomlijnde identiteiten. Ze waren alleen maar dat.” De focus op afkomst en religie valt Corina ook op in de media en in wetenschappelijk onderzoek. Tijdens haar studie Sociologie verdiept Corina zich in de Parijse banlieues en de sterke scheiding tussen kerk en staat in Frankrijk (laïcité). “In Frankrijk is het verboden voor media en wetenschap om afkomst of religie te vermelden. Ik was benieuwd of dat effect had op de wisselwerking tussen media, maatschappij en jongeren. Zien die jongeren zichzelf hierdoor ook op een andere manier?” <img width="450" height="299" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/DSC03529.gif" /></p><h3>Cité des Nuages</h3><p>Voor haar afstudeeronderzoek komt Corina terecht in Cité des Nuages vlakbij de beruchte banlieu Cité des 4000. Ze vindt werk als lerares Engels op een middelbare school en ze probeert bij haar in de buurt contacten te leggen met jongeren. Ze merkt al snel dat zij zich met hele andere dingen identificeren als ze in gesprek raakt met een aantal van hen in het lokale buurtcentrum.<br /><em><br />‘Vertel me eens, Fadma: wie ben jij?’ vraag ik.<br />
Ze kauwt op haar kauwgom en frunnikt nonchalant aan haar haar. ‘Ehm… ik ben Fadma, ik woon in Cité des Nuages, bâtiment S. Ik zit op het collège Pierre Semard.’ Ze kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Wat moet ik nog meer zeggen?’<br />
Ik wil kunnen vergelijken met Nederland, dus wil haar afkomst weten. ‘Waar kom je oorspronkelijk vandaan?’<br />‘Ik ben hier geboren, maar mijn ouders komen uit Marseille.’<br />‘Zijn ze daar geboren?’<br />‘Nee, ze komen uit Algerije.’</em><br /><br />
Corina ziet hoe gemengd de vriendengroepen in de Cité zijn. “Ik had wel verwacht dat het in Frankrijk meer gemixt zou zijn, maar ik was echt verbaasd over het verschil in werkelijkheid. Ook op die school waar ik lesgaf: ze zaten niet per kleur in een hoekje. Ze zaten echt gemixt. Ik merkte dat ikzelf ook op die manier geprogrammeerd was, omdat het me gelijk opviel.“</p><h3>Amal en Adama</h3><p>De soms moeilijke werkelijkheid waarin jongeren in Amsterdamse en Parijse buitenwijken opgroeien relateert Corina in haar boek vooral aan sociaal-maatschappelijke problematiek en niet aan afkomst of religie. De meeslepende passages in Osdorp met Amal of in de Cité met Adama, haar Parijse hoofdpersoon, wisselt ze af met historische en sociologische uitleg uit haar afstudeeronderzoek en onderzoek dat ze later deed in onder meer de Haagse Schilderswijk. In 2014 zoekt ze haar hoofdpersonen weer op. “Ik had zoveel verhalen verzameld, soms schreef ik dagenlang over wat ik meemaakte. Ik wilde hun verhalen graag vertellen.” <br />
Corina slaagt er glansrijk in de lezer binnen te trekken en vast te houden met deze verhalen. De wetenschappelijke onderbrekingen zijn boeiend; toch kijk je als lezer telkens reikhalzend uit naar de volgende belevenissen en interacties met Amal en Adama. Hoewel veel van deze onderbrekingen een interessant licht werpen op actuele thema’s zoals het wel of niet benoemen van religie/afkomst in de media rondom de recente gebeurtenissen in Keulen.</p><h3>Laïcité of niet?</h3><p>Corina twijfelt. Ze ziet voor- en nadelen van het Franse systeem. “Aan de ene kant snap ik dat je een lijn wilt trekken: iedereen is Fransman, iedereen is gelijk. Uit mijn onderzoek blijkt dat dit ook voor meer gelijkheid zorgt. Aan de andere kant ben ik niet voor het verbieden van een hoofddoek als het voor mensen zo belangrijk is om een hoofddoek te dragen.” Op mijn vraag of het niet benoemen niet juist ook spanningen kan veroorzaken, knikt Corina bevestigend. “Zeker, Frankrijk is het ene uiterste en Nederland echt het andere, we moeten op zoek naar een tussenvorm. In Nederland hebben we een obsessie voor het benoemen van etniciteit en we zien verschillen alleen maar aan de hand daarvan, maar in Frankrijk worden de verschillen weer helemaal weggedrukt.” <br /><br />
Over wat deze tussenvorm zou moeten zijn, raken Corina en ik lang niet uitgepraat die middag. Als het begint te schemeren stap ik met een hoofd vol ideeën weer op tram 17. Het miezert nog steeds. Osdorp trekt aan me voorbij door een waas van druppeltjes. Van west naar oost zie ik de samenstelling van de mensen op straat veranderen per wijk. Ik ben me meer dan ooit bewust van de gekleurde werkelijkheid waarin we leven.</p><p> </p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;"><p>De gekleurde werkelijkeid, jonge moslims tussen uitersten verschijnt op 16 februari bij uitgeverij Querido.</p><p> E-book<br /> ISBN: 9789021401713<br /> Prijs: € 11,99<br /><br /> Paperback<br /> ISBN: 9789021401690<br /> Prijs: € 21,50</p><p>De <a target="_blank" href="https://www.facebook.com/events/205605513124593/">officiële presentatie </a>vindt plaats op 14 februari vanaf 13.30 uur in Podium Mozaiek te Amsterdam</p></div><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>
↧
Where is Kurdistan?
<p>Onder de titel <em>This Is Where Reconstruction Starts</em> nodigde het international film Festibval Rotterdam zes jonge, internationaal toonaangevende filmmakers uit om een korte film te regisseren met wederopbouw als inspiratiebron. Uitgangspunt van de korte films is Rotterdam als kruispunt van een veelheid aan culturen. Vier internationale filmmakers vertellen elk een verhaal over (jonge) mensen die op het punt staan om hun huidige leven af te ronden en ergens anders iets nieuws opbouwen. Twee Nederlandse filmmakers, Guido van Driel en Aboozar Amini maakten films vanuit het omgekeerde perspectief. Dat begint op het moment van aankomst van mensen die hun eigen thuis hebben verlaten, om elders een nieuw bestaan op te bouwen en mede vorm te geven aan de toekomst van die stad. In een interview met Uli Karim Amini over zijn motivatie om deze film, ‘Where is Kurdistan’, te maken. <br /><iframe width="480" height="270" frameborder="0" allowfullscreen="" src="https://www.youtube.com/embed/1A44gsBQZoI"></iframe> <br /><br />
Aboozar Amini (1985, Afghanistan) emigreerde als tiener naar Nederland. In 2010 studeerde hij af aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Zijn afstudeerfilm KabulTehranKabul (2010) won een Documentaire Wildcard van het Nederlands Filmfonds.</p>
↧
Beauty is in the eye of the beholder
<p>In 1968, slechts enkele maanden na de moord op Martin Luther King, greep de Curaçaose Anne-Marie Braafheid net naast de Miss Universe-titel in Miami Beach. Hiermee was ze wel meteen de eerste zwarte vrouw ter wereld die tijdens een internationale schoonheidsverkiezing met een noemenswaardige plek aan de haal wist te gaan. Het feit dat Braafheid geschiedenis had geschreven en dat dit, naar verluidt, zelfs tot vragen in het Amerikaanse congres zou hebben geleid, was de toenmalige Curaçaose gemeenschap om het even: een Curaçaos meisje had de tweede plek bemachtigd bij de Miss Universe- verkiezing en dit moest vooral gevierd worden!<br />
De vraag is nu: is het baanbrekend werk van Anne-Marie Braafheid de fundamentele reden van de populariteit van schoonheidsverkiezingen op Curaçao?<br />
Volgens socioloog en docent aan de University of Curaçao, Johan Oldenboom, is de basale reden van deze populariteit het feit dat de Curaçaose gemeenschap resultaat- en niet procesgericht is. Oldenboom schrijft dit toe aan het slavenverleden van het eiland. “In de geschiedenis van Curaçao neemt het korte termijn handelen een prominente rol in. Slaven kwamen op het eiland aan, gingen werken, maar konden ook zo weer doorverkocht worden. Ruimte en tijd voor verdieping en verbinding tussen mensen was er niet. Een vruchtbare bodem dus voor korte termijn denken”. <br />
Volgens Oldenboom is deze theorie ook de verklaring waarom in veruit de meeste West-Europese gemeenschappen beauty pageants nauwelijks bekijks trekken. “Als wij aannemen dat de Nederlandse samenleving op zowel het proces als het resultaat gericht is, dan klopt de theorie dat schoonheidsverkiezingen in Nederland minder populair zijn dan bijvoorbeeld op Curaçao”.</p><h3>Holistische ontwikkeling</h3><p><img width="157" height="243" align="left" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/Foto bij artikel 3.jpg" />Reynard ‘Nato’ Francisca is een van de drijvende krachten achter de huidige Miss Curaçao,Kanisha Sluis. Hij is verbonden aan Coridja Stars Productions, de organisatie die namens het Curaçao Toeristenbureau de Curaçaose afgevaardigden voorbereidt. Francisca speelde niet alleen een belangrijke rol in de lokale en internationale PR rondom de lokale verkiezing, maar ook in de ‘totale ontwikkeling’ van Sluis. “Er is uiteraard veel aandacht besteed aan de fysieke voorbereiding, zoals fitness-, make-up en catwalk lessen. Maar hiernaast hebben we ook veel nadruk gelegd op etiquette, taalgebruik en met name algemene ontwikkeling”.<br />
Met dit laatste doelt Francisca op de vele sociaal-maatschappelijke activiteiten waar Sluis als voorbereiding op de Miss Universe-finale bij betrokken was. Een filosofie ontleend aan de Miss World-verkiezing - de Britse tegenhanger- die sinds de jaren 80 het Beauty with a Purpose-programma hanteert. “Wij hebben veel geïnvesteerd in de holistische ontwikkeling van Kanisha”, aldus Francisca, “haar is veel morele en spirituele steun gegeven”.</p><p><iframe width="400" height="180" frameborder="0" allowfullscreen="" src="https://www.youtube.com/embed/NFf1lDbC3po"></iframe></p><h3>Imperfecties maskeren</h3><p>Het is alom bekend dat met name de Latijns-Amerikaanse en Aziatische schoonheidsverkiezingen vaak naar cosmetische chirurgie grijpen. Volgens een studie uitgevoerd in 2011 door de International Society of Aesthetic Plastic Surgery (ISAPS), eindigen Latijns-Amerika (Brazilië) en Azië (China) na de Verenigde Staten op respectievelijk de tweede en derde plek als het op schoonheidsingrepen aankomt. <br />
Francisca geeft aan dat de Curaçaose organisatie plastische chirurgie goed- noch afkeurt maar haast zich te zeggen dat zij natuurlijke schoonheid boven alles stellen. “Er zijn tegenwoordig veel technieken om zogeheten imperfecties te maskeren door middel van make-up, maar ook door houding en kledingkeuze. Wij kiezen liever hiervoor: in onze optiek leidt dit tot een natuurlijkere en spontanere projectie”.</p><h3>Balans en tegenstand</h3><p><img width="171" height="260" align="right" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/Foto bij artikel 4.jpg" />Socioloog Johan Oldenboom onderschrijft het feit dat dergelijke verkiezingen op het eiland steeds meer een verplichte maatschappelijke invulling krijgen. “Als deze verkiezingen op Curaçao zich blijven ontwikkelingen, en men steeds meer aandacht gaat besteden aan het innerlijk van de deelnemers, dan ontstaat er een interessante situatie. Namelijk dat op Curaçao naar de balans wordt gezocht tussen uiterlijke schoonheid en ontwikkeling van de vrouw”.<br />
Critici blijven sceptisch over schoonheids- verkiezingen. De Amerikaanse auteur, spreker en feministe, Courtney E. Martin, pleitte enige tijd terug voor het afschaffen van soortgelijke verkiezingen. Ondanks alle tegenargumenten blijft Martin een felle tegenstander. “De bottom line is dat schoonheid een organisch proces is en geen verkiezing. Vrouwen weten en verdienen beter”, aldus Martin.</p><p> </p><p><sup>Foto's : Kanisha Sluis tijdens de Miss Universe-verkiezingen met de missen uit de Filipijnen en Colombia. (Foto gebruikt met toestemming van Kanisha Sluis).</sup></p><p> </p>
↧
↧
Kleur bekennen; Curaçaoënaars over diversiteit in de media
<h3>Eugènie Herlaar | Jaren 60, 70 en 80</h3><p>Reeds op haar vierde klonk de stem van Eugènie Hendrika Cornelia Herlaar (* Curaçao, 1939) op de Curaçaose radio. Herlaar werd geboren uit een Curaçaose vader en een Nederlandse moeder en spendeerde haar eerste 8 levensjaren op het eiland. Hierna verhuisde het gezin in 1947 naar Nederland. Haar vader, die als chef in dienst van Shell was geweest, ging op dat moment met pensioen en het gezin kwam terecht in het Gelderse Ede.<br />
Volgens eigen zeggen heeft Herlaar een buitengewoon goede jeugd gehad in Gelderland, al werd ze soms op de basisschool gepest vanwege haar getinte huidskleur. “Ik ben opgebracht in een no-nonsense omgeving. Dit heeft me altijd geholpen om met moeilijkheden om te gaan”.<br />
De doorbraak van Eugènie Herlaar kwam in 1965 toen ze in dienst trad van de Nederlandse Televisie Stichting (NTS), de voorloper van de Nederlandse Omroep Stichting (NOS). Hiervoor had ze al drie jaar ervaring opgedaan bij de Radio Nederland Wereldomroep (tegenwoordig: RNW Media) maar ze werkte ook op deeltijdbasis voor de NTS, waar ze op een gegeven moment de kans kreeg om het tv-nieuws buiten beeld te lezen. “Aangezien voor het eerst een vrouwelijke stem op het nieuws te horen was, heeft dit voor de nodige consternatie gezorgd. Hierdoor ben ik door de toenmalige directie van de Wereldomroep op het matje geroepen en besloot kort hierna om permanent over te stappen naar de NTS”, aldus Herlaar.<br /><object width="430" height="332" id="ep9377" data="http://getembedplus.com/embedplus.swf" type="application/x-shockwave-flash"><param name="movie" value="http://getembedplus.com/embedplus.swf" /><param name="quality" value="high" /><param name="wmode" value="transparent" /><param name="allowscriptaccess" value="always" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><param value="ytid=iPaEfdUD-BM&width=430&height=300&start=129&stop=&hd=1&autoplay=0&react=1&chapters=&notes=" name="flashvars" /> <iframe width="430" height="300" frameborder="0" allowfullscreen="" src="http://www.youtube.com/embed/iPaEfdUD-BM?fs=1&start=129&vq=hd720" title="YouTube video player" class="cantembedplus"></iframe> </object> <!--[if lte IE 6]> <style type="text/css">.cantembedplus{display:none;}</style><![endif]--> Hiermee werd ze niet alleen de eerste vrouwelijke omroepster in Nederland maar ook de eerste gekleurde. Herlaar zegt hierover zelf: “Tv was toen ik in 1965 in beeld verscheen alleen nog zwart-wit. Door de belichting van toen viel de huidskleur niet zo op. Bovendien was het feit dat ik vrouw was veel interessanter voor de media dan mijn huidskleur”. De NTS gaf Herlaar overigens de kans om in beeld te zijn op voorwaarde dat het Nederlandse publiek positief op haar verschijning zou reageren. Het publiek bleek laaiend enthousiast te zijn. “Ik ben heel lang overspoeld met bloemen, chocola en huwelijksaanzoeken”, zegt een lachende Herlaar.</p><h3>De man moest zijn kwaadheid kwijt</h3><p>Eugènie Herlaar heeft zich nooit, vanwege haar afkomst, buitengesloten gevoeld in het Nederlandse medialandschap van toen maar ook niet in haar overige werkkringen. Ze schrijft dit deels toe aan het feit dat ze accentloos Nederlands spreekt. “Ik heb maar één keer een boze brief gehad van een gefrustreerde kijker. Dit was na de treinkaping bij Wijster in 1975. Hij vond dat ik maar terug moest naar ‘mijn apenland’. Hij dacht kennelijk dat ik uit de Molukken kwam. Ik heb me daar niets van aangetrokken: de man moest zijn kwaadheid kwijt”. <br />
Herlaar beaamt het feit dat er momenteel niet zoveel donkere vrouwen in beeld zijn op de Nederlandse televisie maar wijt dit niet alleen aan de omroepen. Ze is ervan overtuigd dat mensen - ongeacht hun afkomst - moeten opkomen voor het werk dat ze aanspreekt. “Niet denken dat je door je huidskleur niet wordt aangenomen. Natuurlijk gaat het wel om je kwaliteiten: kijk bijvoorbeeld naar Noraly Beyer”.</p><h3>Anton de Bies | Anno nu</h3><p><img width="178" height="154" align="left" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/Bies.gif" />Als kind droomde Stephan Anton de Bies (*Curaçao, 1991) er al van om ooit acteur te worden en in de voetsporen van zijn idool Will Smith te treden. Op zijn 17de schreef hij zich in op het Curaçao Talent & Showbizz College waar hem de basisbeginselen van acteren zijn bijgebracht. Na zich in 2010 in Nederland te hebben gevestigd, werd hij toegelaten tot het voorbereidingsjaar van de theatergroep De Nieuw Amsterdam (DNA). Na een jaar deed hij auditie op De Theaterschool (Amsterdam) en de Toneelacademie in Maastricht. Hij werd op beide instellingen afgewezen maar ging niet bij de pakken neerzitten. Hij kon meteen aan een opleiding aan de MBO Theaterschool (Rotterdam) beginnen en rondde deze studie - vanwege buitengewone prestaties - versneld af. Drie jaar na dato trotseerde hij wederom de ‘gevreesde’ auditie op de Toneelacademie Maastricht. Van de ruim 500 gegadigden die dat jaar auditie op een van Nederlands bekendste toneelscholen auditie deden, behoorde de Bies, als eerste Curaçaoënaar, tot de lucky few die werd toegelaten. “Ik moest mezelf intensief voorbereiden: taal- en cultuurverschillen waren de twee grootste barrières”, aldus de Bies. “Ik heb mij verdiept in de Nederlandse cultuur, de taal geleerd en ik werk nog steeds aan het accent”. De Bies beschrijft de periode voorafgaande aan de audities als erg zwaar. Heimwee, frustratie, noeste arbeid en fysieke pijn waren aan de orde van de dag. “Maar ik ben een vechter en put kracht uit mijn geloof”.</p><h3>Code Culturele Diversiteit</h3><p>Naar aanleiding van alle commotie die dit jaar aan de vooravond van de Academy Awards ontstond, gaf de in Amsterdam wonende Britse filmregisseur, Steve McQueen, in een interview met een Nederlandse krant aan zich niet te verbazen dat geen enkele zwarte acteur, actrice of regisseur voor het tweede opeenvolgende jaar voor een Oscar genomineerd was. Volgens McQueen zijn er sowieso niet veel mogelijkheden voor zwarte of gekleurde acteurs. Anton de Bies onderschrijft de uitspraken van McQueen: “De mogelijkheden in Nederland zijn ook beperkt. Ik maak het mee als acteur: wanneer een gekleurde acteur in een film zit, moet dit meteen verantwoord worden. Ik denk dat het probleem bij de makers en zeker bij de schrijvers zit”. Volgens de Bies kan een ommekeer gemaakt worden onder andere als Nederlandse schrijvers en makers gevolg beginnen te geven aan de <a target="_blank" href="http://codeculturelediversiteit.com/">‘Code Culturele Diversiteit’</a>. “Het Nederlands Filmfonds wil meer diversiteit terug zien in filmproducties. Dit is een goed teken want stilstand is achteruitgang. We hebben allemaal verschillende kwaliteiten en men moet beoordeeld worden op kwaliteit en niet op kleur”.<br />
Zelf heeft Anton de Bies al twee gewichtige hoofdrollen in Nederlandse producties op zijn naam weten te schrijven, waaronder titelrollen in het televisiedrama ‘Mi Kulpa’ en de korte film ‘Dos Santos’.</p><p><iframe width="490" height="276" frameborder="0" allowfullscreen="" src="https://www.youtube.com/embed/FegVUOQ9wa4"></iframe></p><p>Beide producties zijn op het Nederlands Film Festival vertoond terwijl ‘Dos Santos’ zelfs voor een Gouden Kalf in de NFF Debuut Competitie genomineerd was.<br />
De opkomende acteur laat weten zich volledig op z’n plek te voelen in zijn huidige opleiding. “De studie is zwaar, maar ik geniet enorm en leer ongelofelijk veel. Ik word echt met alles geconfronteerd. Wanneer ik afgestudeerd ben, hoop ik dat diversiteit in de media- en cultuursector vanzelfsprekend zijn, en dat ik als acteur hier een steentje aan bij mag dragen”.</p>
↧
Studenten starten online campagne tegen polarisatie
<p>De Utrechtse studenten doen met hun campagne mee aan een wereldwijde wedstrijd van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, <a target="_blank" href="http://edventurepartners.com/peer2peer/">Peer 2 peer: Challenging Extremism</a>. De studenten slaan op 25 maart op de Stadhuisbrug in Utrecht hun kamp op om zoveel mogelijk ‘grijze verhalen’ te vinden onder voorbijgangers. “De samenleving denkt immers niet enkel in zwart of wit”, aldus het team.</p><h3>50 Kleuren Grijs</h3><p>#DareToBeGrey is een brede campagne en bestaat uit een platform voor verhalen die de veelkleurigheid van het grijze midden, de silent majority, laten zien. Zo lanceert het team op YouTube de serie 50 Kleuren Grijs waarin verschillende sprekers vertellen over hun manier om het grijze in te vullen. Ook plaatsen de studenten op <a href="https://www.facebook.com/DaretobeGrey/">Facebook </a>en <a target="_blank" href="https://www.instagram.com/daretobegrey/">Instagram</a> een fotoserie met spraakmakende foto's en korte, krachtige teksten. “We gaan deze online initiatieven ook offline promoten”, zegt Jorrit Steehouder, masterstudent International Relations in Historical Perspective aan de Universiteit Utrecht en een van de initiatiefnemers van #DareToBeGrey. “Denk aan posters en georganiseerde evenementen. Op deze manier willen we aantonen dat de samenleving niet uit zwart of wit bestaat en dat iedereen kan bijdragen aan het uitdragen van het grijze verhaal.”</p><h3>Nuance en debat</h3><p>#DareToBeGrey beoogt de polarisering van het maatschappelijk debat in Nederland te doorbreken door het grijze midden van de samenleving, de brede maatschappelijke bedding voor vreedzaam samenleven, zichtbaar te maken en te versterken. Deze brede maatschappelijke bedding biedt ruimte voor nuance en debat. Doordat de aandacht van de media en de politiek voortdurend weglekt naar de buitenste randen, naar de extremen, verdroogt deze bedding. “Het grijze wijst dus niet op een grote grijze massa zonder identiteit, maar op veel de vele identiteiten”, zegt prof. dr. Jacco Pekelder, universitair docent Geschiedenis van de internationale betrekkingen aan de Universiteit Utrecht. Hij begeleidt de studenten bij hun project. “Het is belangrijk dat de maatschappij zich hier bewust van is. Juist daardoor kunnen we trots op onze samenleving zijn.”</p><p> </p><p><img width="450" align="middle" height="169" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/500_daretobegrey.jpg" /></p>
↧
“Elk succesverhaal gaat over falen”! Ervaringen met dyslexie.
<p>Gershwin Bonevacia werd in 1992 geboren in Nederland uit Curaçaose ouders. Als eenjarig jongetje verhuisde hij met zijn ouders naar Curaçao. Volgens eigen zeggen was zijn jeugd op het eiland ongedwongen en heeft hij nooit leerproblemen ervaren. “Het ging me hier altijd makkelijk af. Eenmaal terug in Nederland, ik was toen ongeveer 8 jaar oud, ontdekte men dat ik moeite had met lezen en schrijven”. Aanvankelijk dachten zijn leerkrachten dat Gershwin nog aan het onderwijssysteem in Nederland moest wennen. Maar na veel bijles en een toets werd dyslexie bij hem geconstateerd. “Op dat moment viel er een druk van me af, maar ik werd vlak hierna met een domper geconfronteerd”, aldus Gershwin. Door zijn nieuwe status als dyslecticus, mocht hij geen Cito-toets afleggen en kreeg hij <a target="_blank" href="https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/passend-onderwijs/inhoud/speciaal-onderwijs">voortgezet speciaal onderwijs</a> als schooladvies. <br />
Gershwin beschrijft de hieruit voortvloeiende situatie als beslissend in zijn leven. “Mijn ouders lieten weten het absoluut niet met het afgegeven schooladvies eens te zijn”. Bijgevolg mocht Gershwin de Nederlandse Intelligentietest voor Onderwijsniveau (NIO) afleggen. Hieruit bleek dat hij in ieder geval over genoeg intellect beschikte om op het vmbo te mogen beginnen.</p><h3>Levenskeuzes</h3><p>Gershwin betreurt het dat leerlingen in het Nederlandse onderwijsstelsel vaak ingedeeld worden op basis van <a target="_blank" href="http://www.volkskrant.nl/binnenland/middelbare-scholier-mag-beste-vakken-op-hoger-niveau-volgen~a4246051/">waar ze níet goed in zijn</a>. Hiernaast is hij er van overtuigd dat de omgeving van een kind cruciaal is in zijn ontwikkeling. “Mijn vader is hoogopgeleid en spreekt de Nederlandse taal vloeiend. Aanzienlijk veel jongeren met een andere etnische achtergrond komen niet uit zo’n milieu en hebben geen ouders die voor hun op kunnen komen”.</p><div style="float: right; width: 250px; padding: 5px; background-color: rgb(244, 234, 222); margin-left: 10px;">Dyslexie betekent letterlijk: niet kunnen lezen. De term komt uit het Grieks. Dys = niet goed functioneren, beperkt, en lexis = taal of woorden.<br /><br />
Bij dyslexie gaat lezen, spellen en ook zelf schrijven, gezien de leeftijd en het onderwijsniveau, veel te moeizaam, terwijl iemand wel een gemiddelde intelligentie heeft. Er is alleen sprake van dyslexie als er geen andere oorzaken zijn die de leesproblemen kunnen verklaren.</div><p>Volgens Gershwin worden schooladviezen vaak met de beste bedoelingen afgegeven, maar heeft men geen flauw benul wat dit in het leven van een kind teweeg kan brengen. “Je staat iemands ontwikkeling in de weg. Het maakt ontzettend veel uit of een kind op een vmbo- of havo-school terechtkomt. Het zijn heel andere omgevingen waardoor je ook heel andere levenskeuzes gaat maken”.</p><h3>Omdenken</h3><p>Rijst de vraag: hoe wordt een dyslecticus een woordkunstenaar? Volgens Gershwin was het een kwestie van omdenken. “Ik heb me tussen mijn 11e en 15e ondergedompeld in taal. Ik ‘speelde’ dagelijks met woorden, zinnen en rijmschema’s. Als ik een woord niet kon schrijven, dan ging ik op zoek naar een synoniem”. De woorden werden zinnen, en de zinnen werden gedichten. Deze dichtwerken hielpen hem om zijn emoties te verwoorden. Voor hij er erg in had stond Gershwin op een zekere dag een voordracht te geven. In 2011 kreeg hij een <a target="_blank" href="http://www.skvr.nl/Overig/Rotterdamse_lettertypes/Lettertypes_oktober_2011.aspx">Rotterdamse Lettertype</a> uitgereikt en sindsdien staat zijn telefoon roodgloeiend voor opdrachten. Zijn doel: dicht bij zichzelf blijven. “Het voelt als een zegen en ik ben dankbaar voor alle erkenning, aangezien ik op het podium in mijn kracht sta. Maar ik wil met beide benen op de grond blijven staan en mijn hbo-opleiding Commerciële Economie afronden”. De tips van Gershwin aan jongeren die in hetzelfde schuitje zitten zijn helder: “laat jouw zelfbeeld niet bepalen door de etiketten die je door de maatschappij krijgt opgeplakt. Ja, je moet vaak als jongere met een etnische achtergrond twee keer zo hard werken, maar dit maakt je ook twee keer zo goed. Elk succesverhaal gaat immers over falen”.<img width="450" height="332" alt="" src="http://media.wereldjournalisten.nl/media/uploads/2016/G-Bonevacia-1.jpg" /></p><p> </p><hr /><h3>Dyslexie en het onderwijs op Curaçao</h3><p><font size="-1" color="blue">Hoe is het om tegenwoordig dyslectisch te zijn op Curaçao?<br />
Aan het woord is Shermayne 'Shery' Apostel (Curaçao, 1978), leraar Scheikunde op de Dr. Albert Schweitzer (havo/vwo) school op Curaçao. Apostel is in Nederland opgeleid (Universitaire lerarenopleiding Scheikunde aan het ICLON) en heeft tevens ruim 9 jaar in het voortgezet onderwijs in Nederland gewerkt.</font></p><p><em><strong><font size="-1" color="blue">Hoe gaat men in beide landen met dyslectische leerlingen om?</font></strong><font size="-1" color="blue"><br />“Er is weinig verschil. De meeste Curaçaose en Nederlandse scholen hebben een dyslexieprotocol opgesteld en meestal zijn ook afspraken binnen de scholen gemaakt hoe hiermee omgegaan moet worden. 'Het verschil is dat men in Nederland meer bekend is met dyslexie en dat orthopedagogen en psychologen heel andere rapporten over dit onderwerp opstellen. Ook zijn scholen in Nederland vaker ietwat beter toegerust om zelf een test af te nemen, waardoor aan de poort al meer duidelijkheid is. Met uitzondering van die extra kennis is in principe alles hetzelfde”.<br /><em><strong><br /><font size="-1" color="blue"> Toch blijkt uit onderzoek op het internet dat enkel particuliere scholen op het eiland (veel) aandacht aan dit onderwerp besteden.</font></strong></em><font size="-1" color="blue"> <br />“Onze school (niet-particulier) heeft een Remedial Teacher (RT'er) aangesteld voor een aantal uur per week. We zijn nog een beetje zoekende of dit korte of lange termijn begeleiding zou moeten zijn, maar dit heeft alleen betrekking tot de inhoud. We willen de kwaliteit juist verder omhoog helpen. En dit heeft niets met de aandacht voor het onderwerp te maken, want die is absoluut groot. Op de meeste basisscholen is men op zoek naar handvatten om dyslectische leerlingen beter te kunnen helpen. Er is meer behoefte aan kennis over dyslexie en men is dus ook actief met het onderwerp bezig”.<br /><br /><font size="-1" color="blue"> <em><strong>Zijn er plannen vanuit het betreffende ministerie op Curaçao om (meer) aandacht aan dit onderwerp te (gaan) besteden?</strong></em> <br /><font size="-1" color="blue"> “Elk schoolbestuur op het eiland en dus elke school is vrij om te beslissen of er een RT'er ingezet moet worden en hoe die betreffende uren verdeeld kunnen worden. Ik merk wel dat de Onderwijsinspectie op het eiland steeds meer aandacht aan dit onderwerp gaat besteden. Zo moeten veel scholen tegenwoordig al aan het begin van het schooljaar aangeven hoeveel dyslectische leerlingen er toegelaten zijn en worden die verklaringen ook gecontroleerd. Al met al zie je een steeds betere samenwerking tussen scholen en andere instanties op het eiland ontstaan”. </font></font></font></font></em></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> </font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><em> </em></font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> </font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><em> </em></font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> </font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><em><font size="+1" color="red"> </font></em></font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> <em> </em></font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><em> </em></font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><em> </em> </font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> </font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> </font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> </font></font></font></p><p><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"><font size="-1" color="blue"> </font></font></font></p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>
↧