<p>Turkse families worden gekenmerkt door bepaalde cultureel-normatieve ideaalbeelden rond zorgverlening aan hulpbehoevende ouderen. In Nederland heersen op dit punt andere ideaalbeelden dan op het Turkse platteland. <br />
Ibrahim Yerden onderzocht hoe de ideaalbeelden van Turkse families over zorg voor ouderen zich verhouden tot de praktijk rond zorgafhankelijke Turkse ouderen in Nederland.</p><p>Yerden betoogt dat er ook overeenkomsten zijn tussen de ouderenzorg die de Nederlandse overheid vanuit het concept van ‘de nieuwe zorgzame samenleving’ voor ogen heeft en de zorg die Turkse families en hun sociale netwerken op dit moment realiseren.</p><p>De traditionele zorgplicht van de Turkse volwassen kinderen voor hun oudere ouders is door gewijzigde omstandigheden – onder meer doordat ouders en kinderen geen economische eenheid meer vormen – minder vanzelfsprekend geworden. De informele zorg/mantelzorg bij Turkse families is echter nog altijd heel groot. De zorg wordt steeds meer gegeven vanuit directe emotionele betrokkenheid – getuige de groeiende rol van dochters in die zorg – en het principe van wederkerigheid: ouders hebben voor de kinderen gezorgd en nu zorgen kinderen voor hun ouders.</p><p>Deze ontwikkelingen hebben duidelijke raakvlakken met de ontwikkelingen die zich binnen de Nederlandse verzorgingsstaat aan het voltrekken zijn, stelt Yerden. Een belangrijke ontwikkeling is de verschuiving van de verantwoordelijkheid voor de zorg van de nationale overheid naar de lokale overheid en naar familieverbanden en sociale netwerken. Hierbij speelt de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) een belangrijke rol.</p><p> </p><p>Dhr. I. Yerden: <em>Tradities in de knel. Zorgverwachtingen en zorgpraktijk bij Turkse ouderen en hun kinderen in Nederland</em>.</p><p>Promotie: 12 april ; 13.00 uur; Lutherse kerk Amsterdam.<br />
Promotor is dhr. prof. dr. M.J.A. Penninx. Co-promotor is dhr. prof. dr. C.P.M. Knipscheer (VU).</p>
↧